Τι είδους ελευθερία είναι τελικά αυτή που κέρδισαν οι Αλβανοί του Κοσόβου;

Η χώρα τους γεμάτη από ερείπια, η καθημερινότητά τους μπλοκαρισμένη από τις

ενέδρες μιας αδιάφορης πολυεθνική δύναμης. Ακόμη και η τύχη τους είναι

περισσότερο αβέβαιη από πριν, αφού τώρα εγκαταστάθηκαν ­ και θα μείνουν εκεί

για χρόνια ­ οι αόρατοι εχθροί…

Το έδαφος σε μεγάλη έκταση δεν μπορεί να καλλιεργηθεί ­ για εξαγωγές αγροτικών

προϊόντων, που άλλοτε συναγωνίζονταν τα ελληνικά στη γερμανική αγορά, ούτε

λόγος να γίνεται.

Τοξική και ραδιενεργός ρύπανση υποθηκεύουν το μέλλον και μάλιστα ελέω

«συμμάχων».

«Όλα έχουν ένα κόστος» είναι ο κυνικός επίλογος του δυτικού στρατιωτικού

κατεστημένου που στην περίπτωση του Κοσόβου ξεπέρασε εαυτόν ­ ακόμη και την

ανοχή των πολιτικών προϊσταμένων τους…

Όλα;

Το δώρο των «ελευθερωτών» είναι μια χώρα όπου η ζωή δύσκολα θ’ ανθήσει με τους

όρους που οι καταπιεσμένοι Αλβανοί, Βλάχοι και Τσιγγάνοι ονειρεύονταν…

Η ένταξή τους στο μεγάλο Παγκόσμιο Χωριό αποδεικνύεται σχεδόν αδύνατη γι’

αυτούς που δεν θα προτιμήσουν να ξενιτευτούν και να ενταχθούν στο διεθνές

προλεταριάτο της ανειδίκευτης εργασίας.

Ποιο μπορεί να είναι το μέλλον ενός παιδιού που μεγαλώνει σήμερα στο Κόσοβο ή

αυτού που γεννιέται σήμερα σ’ ένα μαιευτήριο που συνήθως φιλοξενεί

ακρωτηριασμένους ενήλικους;

Για ποια εκπαίδευση μπορεί να μιλήσει ο 18άρης Αλβανός του Κοσόβου, όταν δίπλα

του η μαύρη αγορά επείγεται να αυγατίσει τις στρατιές από βαποράκια που θα

στείλουν λαθραία τσιγάρα στις αγορές της Δύσης;

Ποια τέλος αυτοδιάθεση κέρδισε ο καταπιεσμένος Αλβανός όταν άλλοι αποφασίζουν

ακόμη και για το ποιοι θα συμμετέχουν στις τοπικές εκλογές;

Οι ρεαλιστές θα αντιγυρίσουν πως τα πράγματα δεν αλλάζουν ούτε εύκολα ούτε από

τη μια μέρα στην άλλη. Κι αυτό είναι αλήθεια αν δεν είχαν οι ίδιοι προκρίνει

την εύκολη λύση του μακελλέματος και της καταστροφής.