Αναζήτηση
Αυτή η είδηση δεν θα γραφεί από κανέναν, και πολύ περισσότερο δεν θα
απασχολήσει κανένα τηλεοπτικό παράθυρο. Δικαίως ίσως. Γιατί ποιον μπορεί να
ενδιαφέρει ότι ένας πρώην υπουργός, κορυφαίο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, και από τους
λίγους που αντιστάθηκαν πραγματικά τα μαύρα χρόνια της χούντας, αποφάσισε να
αποσυρθεί από την πολιτική, φεύγοντας μάλιστα από τη χώρα; Κι όμως, για έναν
κόσμο που πόνεσε, σωματικά και ψυχικά, την υπόθεση της Δημοκρατίας στην
Ελλάδα, η περίπτωση του Στέφανου Τζουμάκα δεν είναι μια απλή υπόθεση. Είναι η
απόδειξη ότι η πολιτική αποτελεί ένα αδηφάγο σύστημα το οποίο καταβροχθίζει
πριν απ’ όλα τους ανθρώπους που το υπηρετούν. Ιδιαίτερα αν τους βρει λίγο
«αδύναμους».
Και τον Στ. Τζουμάκα τον βρήκε. Απέτυχε να εκλεγεί βουλευτής, για πρώτη φορά
μετά το 1977. Έμεινε εκτός κυβέρνησης, δεν εξελέγη στο Εκτελεστικό Γραφείο,
μένοντας και εκτός Βουλής, το μόνο που του απέμενε ήταν να ασκήσει τη
δικηγορία. Αλλά ούτε κι εκεί μπόρεσε να τα καταφέρει. Έχοντας αφοσιωθεί επί 26
χρόνια ψυχή τε και σώματι στην υπόθεση του ΠΑΣΟΚ αυτό κανείς δεν μπορεί να
του το αμφισβητήσει έχασε κάθε ευκαιρία για επαγγελματική ανέλιξη. Έτσι πήρε
τη μεγάλη απόφαση να φύγει για την Αμερική, προκειμένου να σπουδάσει, ώστε να
καταφέρει να κερδίσει πάλι τη ζωή του.
Πολλοί θα χαμογελάσουν ίσως ειρωνικά. Άλλοι θα σκεφθούν ότι εισπράττει τα
επίχειρα του κομματικού πατριωτισμού που επέδειξε όλα αυτά τα χρόνια. Κανείς
τους όμως δεν θα τον κατηγορήσει ότι αποχωρεί πλούσιος από την πολιτική. Γιατί
φεύγει με ψηλά το κεφάλι. Χωρίς τύψεις. Άλλωστε τύψεις πρέπει να έχουν όσοι
όλα αυτά τα χρόνια έκαναν τους φίλους και τους συντρόφους του. Και ο
Πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης μεταξύ αυτών. Που δεν βρήκε δέκα λεπτά καιρό να
τον καλέσει να συζητήσει μαζί του. Να δει πού μπορεί να τον αξιοποιήσει.
Πιστεύει άραγε ότι το ΠΑΣΟΚ έχει την πολυτέλεια να πετάει στον δρόμο στελέχη
σαν τον Τζουμάκα; Και να πεις ότι το έκανε στη λογική ότι «σκοτώνουν τα άλογα
όταν γεράσουν»; Δεν είναι παρά 53 ετών, κύριε πρόεδρε…
