Η μικρή Νεφέλη της Εστίας

«Μαμά, διάβασέ μου παραμύθι». Η Μαρία ανοίγει τους Μύθους του Αισώπου και

αφηγείται στην κορούλα της μια ιστορία. Είναι μια σκηνή που εκτυλίσσεται

καθημερινά στο δωμάτιο 445 της Φοιτητικής Εστίας Ζωγράφου.

Η 25χρονη Μαρία Κοτσίνη σπουδάζει στο Μαθηματικό Τμήμα του Πανεπιστημίου

Αθηνών αλλά είναι ταυτόχρονα και μητέρα. Στο φοιτητικό δωμάτιό της μεγαλώνει η

μόλις 3 ετών κόρη της, η Νεφέλη, σαν να είναι μέλος της Εστίας ­ το πιο μικρό

και το πιο αγαπητό. «Όλοι παίζουν με τη μικρή, της μιλάνε, ασχολούνται μαζί

της», λέει η φοιτήτρια μητέρα της. Άλλωστε, ποιος μπορεί να αντισταθεί σε μια

γλυκιά φατσούλα που δίνει χρώμα και ζωντάνια στη γκρίζα εικόνα της Εστίας.

Δεύτερη χρονιά

Φέτος είναι η δεύτερη χρονιά που η Μαρία μένει στην Εστία με τη Νεφέλη. Η

εικόνα του δωματίου, όπου μένουν η φοιτήτρια μαμά και η κόρη της, ελάχιστα

θυμίζει αυτό που οι περισσότεροι έχουν στο μυαλό τους όταν ακούν για δωμάτιο

φοιτητικής εστίας. Όλα είναι διαφορετικά μόλις περάσεις την πόρτα του δωματίου

445 στον 4ο όροφο. Το βλέμμα πέφτει πάνω στα παιχνίδια, στις ζωγραφιές, στο

καροτσάκι με την κούκλα, στο ποδήλατο της Νεφέλης. Στη μία γωνιά του δωματίου

βρίσκεται το παιδικό τραπεζάκι και το καρεκλάκι και στην άλλη το γραφείο με τα

βιβλία. «Είναι μαζί παιδικό και φοιτητικό δωμάτιο. Τα έχω προσαρμόσει όλα. Εδώ

είναι ο χώρος μου, εκεί παίζει η Νεφέλη», λέει η Μαρία, ενώ την ίδια στιγμή η

μικρούλα χουζουρεύει στο κρεβάτι της. Έχει μόλις γυρίσει από τον παιδικό

σταθμό και νυστάζει.

«Μα δεν είναι δύσκολο για μια μητέρα και μάλιστα ανύπαντρη να μένει στην Εστία

με ένα παιδί;», προκύπτει αυθόρμητα η ερώτηση. «Τίποτα δεν είναι εύκολο, αλλά

όλα είναι κατορθωτά. Πώς τα καταφέρνω; Εντάξει, μια χαρά είμαι» λέει η Μαρία

και τονίζει ότι πάντα θέλει να βλέπει τα πράγματα θετικά.

Δυσκολίες

Στην αρχή υπήρχαν κάποιες δυσκολίες. «Την πρώτη χρονιά δούλευα και πλήρωνα για

να αφήνω κάπου το μωρό τα απογεύματα. Ταλαιπωρήθηκα ώσπου να τη δεχθούν στον

παιδικό σταθμό». Δεν ξεχνάει όμως ότι τη βοήθησαν από την Εστία ­ «μου έδωσαν

αμέσως δωμάτιο γιατί είχα το μωρό» ­ αλλά και από το σωματείο «Οι φίλοι του

παιδιού». «Με βοήθησαν πέρυσι με γάλατα και πάνες, αλλά το σημαντικότερο είναι

ότι μου προσέφεραν ψυχολογική στήριξη που την είχα ανάγκη». Τώρα, «είμαι σε

μια κάπως νορμάλ κατάσταση. Άρχισα ξανά να παρακολουθώ μαθήματα, γιατί λόγω

του μωρού απείχα πολύ καιρό και προσπαθώ να τελειώσω τη σχολή», λέει.

Για την ίδια αλλά και για τη Νεφέλη, αυτό το δωμάτιο δεν διαφέρει και πολύ από

ένα κανονικό διαμέρισμα. «Η Νεφέλη μεγάλωσε εδώ. Λειτουργεί μέσα σε

φοιτητικούς ρυθμούς θα έλεγα, χωρίς αυτό να της δημιουργεί προβλήματα

επικοινωνίας. Στον σταθμό είναι μια χαρά. Παίζει με τα άλλα παιδιά και οι

δασκάλες της μου λένε πάρα πολύ καλά λόγια», σημειώνει η Μαρία και περιγράφει

πώς περνάει η μέρα της με τη Νεφέλη. «Το πρωί πάω τη μικρή στον παιδικό σταθμό

και έπειτα παρακολουθώ τα μαθήματα στη σχολή μου. Γυρίζω, την παίρνω από τον

σταθμό και τη βάζω για ύπνο. Τότε, μπορώ κι εγώ να διαβάσω και να ασχοληθώ με

άλλα πράγματα που με ενδιαφέρουν».

Και άλλο παιδάκι

Όσο για το παιχνίδι που είναι τόσο απαραίτητο σε αυτή την ηλικία, τα πρωινά η

Νεφέλη παίζει με τους συμμαθητές της στον σταθμό.

Τα μεσημέρια ασχολείται με τα παιχνίδια που έχει στο δωμάτιο και τα απογεύματα

συναντιέται με το άλλο παιδάκι που υπάρχει στην Εστία. Ένα ζευγάρι Κύπριων

φοιτητών ζει μια ανάλογη κατάσταση με τη Μαρία. Είναι και αυτοί φοιτητές και

γονείς.

«Όμως, η Νεφέλη έχει επαφή και με τα μεγάλα παιδιά, με τους φοιτητές»

συμπληρώνει η μαμά της. «Μαθαίνει πολλά πράγματα από τις συναναστροφές που έχω

με τους φοιτητές». Άλλωστε, στα βαφτίσια της Νεφέλης ήταν καλεσμένοι φοιτητές

και φίλοι της μαμάς της. «Βλέπει τα παιδιά της Εστίας που παίζουν κιθάρα ή

όσους ασχολούνται με υπολογιστές. Της μαθαίνουν ξένες γλώσσες. Ο καθένας θα

της περάσει κάτι» λέει η φοιτήτρια μαμά και η Νεφέλη σπεύδει να επιβεβαιώσει

τα λεγόμενά της: «Της λέω lets go όταν πάμε στο γήπεδο».