Μετά 50 έτη

Ύστερα από 50 χρόνια, Νότια και Βόρεια Κορέα βρέθηκαν δίπλα δίπλα κάτω από

την κοινή σημαία και ενωμένες χέρι χέρι πέρασαν μπροστά από 3,9 δισεκατομμύρια

τηλεθεατών και 110.000 θεατών στο Ολυμπιακό Στάδιο του Σίδνεϊ

Απέσπασαν χειροκροτήματα και ανταπέδωσαν συγκίνηση και δάκρυα. Βουρκωμένα τα

μάτια των δύο πρωταγωνιστών της ειρήνης, του Κιμ-Ουν-Κιμ και του Τσανγκ Ουνγκ.

Ανάμεσά τους ο ειρηνοποιός Χουάν Αντόνιο Σάμαρανκ, που πέτυχε μέσα σε λίγες

ώρες τη χρυσή τομή: οι δύο ενωμένες στον αθλητισμό χώρες να παρελάσουν μαζί

και χωρίς διαφορετικές σημαίες. Το βραβείο Νόμπελ για την Ειρήνη, λένε στην

Αυστραλία και στους διαδρόμους της διπλωματίας, δικαιωματικά πλέον ανήκει στον

Ισπανό πρόεδρο της ΔΟΕ.

Ο πρωταγωνιστής

Αναφερθήκαμε στον Σάμαρανκ ως τον μεγάλο πρωταγωνιστή της πρόσφατης

συμφιλίωσης στον τομέα των Ολυμπιακών Αγώνων. Είναι, όμως, ανάγκη να μιλήσουμε

εδώ για έναν ακόμα πρωτοπόρο στο ίδιο θέμα. Είναι ο Κιμ Ουν-Γιονγκ, μέλος της

Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής και της Εκτελεστικής. Πρόεδρος της Επιτροπής για

τα ραδιοτηλεοπτικά της ΔΟΕ (σ.σ.: θα είναι μεταξύ αυτών που θα αποφασίσουν για

την ανάθεση του σήματος των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας σε μία από τις δύο

κοινοπραξίες που πήραν μέρος στον διαγωνισμό).

«Είναι μία από τις σημαντικότερες στιγμές της ζωής μου η σημερινή», μας είπε

μετά την τελετή έναρξης, στη δεξίωση που ακολούθησε στο Ολυμπιακό Στάδιο.

«Τόσα χρόνια, δεν μπορούσα να βλέπω αυτή τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα σε

αδέλφια. Ίδιο αίμα. Πολλοί στη Νότια Κορέα βρέθηκαν μακριά από τους δικούς

τους ανθρώπους. Χωρίς επαφή και πληροφόρηση… Μερικοί είδαν και πάλι το

πρόσωπο των δικών τους ανθρώπων ύστερα από πενήντα χρόνια και για πρώτη φορά.

Άλλοι δεν αναγνώρισαν ο ένας τον άλλο… Τι κρίμα… Τι, στ’ αλήθεια, αδικία

για όλους μας. Τι δυστυχία θα έλεγα… Και τώρα, επιτέλους όλα βρίσκονται στην

κανονική τους θέση και αρμονία».

Ο Σάμαρανκ δίπλα μας παρακολουθούσε τη συζήτηση και με ικανοποίηση πρόσθεσε:

«Από το 1991 είχα πει στον δόκτορα Κιμ ότι πρέπει να προσπαθήσει ώστε το 1992

οι δύο Κορέες να φθάσουν ενωμένες στη Βαρκελώνη. Είχε γίνει το πρώτο βήμα, που

συνεχίστηκε έως την πλήρη προσπάθεια τα επόμενα χρόνια μεταξύ των κυβερνήσεων

των δύο χωρών. Τώρα, πραγματοποιήθηκε ένα όνειρό μου μεγαλύτερο και πιο

συγκεκριμένο».