Ο Άσαντ έχει τον τελευταίο λόγο

Οι Λιβανέζοι θέλουν τον Ραφίκ Χαρίρι. Αλλού, η συντριπτική του νίκη στις

εκλογές θα αρκούσε για να του εξασφαλίσει την πρωθυπουργία. Όπως όμως γνωρίζει

κάθε Λιβανέζος, ο πρόεδρος Εμίλ Λαχούντ δεν τον συμπαθεί. Τον κατηγορεί για

διαφθορά στην προηγούμενη θητεία του και δεν συμπαθεί τις στενές σχέσεις που

διατηρεί ο θριαμβευτής των εκλογών με τους ξένους ηγέτες. Επιπλέον, είναι

δύσπιστος απέναντι στις φιλοδοξίες του. Ακόμα σημαντικότερο όμως είναι, ότι

είναι πιθανόν, η Συρία να μην εμπιστεύεται τον κ. Χαρίρι.

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο υπάρχουν και άλλοι υποψήφιοι για την

πρωθυπουργία: όπως π.χ. ο βουλευτής Νατζίμπ Μικάτι, στενός φίλος του Μπασάρ αλ

Άσαντ. Ο πρόεδρος του Επιμελητηρίου της Βηρυτού Αντνάν Κασάρ, που έχει

επενδύσει σε ακίνητα και τράπεζες στη Συρία. Ο έμπιστος των Σύρων Αντνάν

Αντούμ. Ο κ. Λαχούντ θα μπορούσε να ζητήσει από κάθε έναν από αυτούς να

αναλάβει την πρωθυπουργία. Εκτός βέβαια αν οι Σύροι θέλουν να επωφεληθούν από

την προσωπική περιουσία του κ. Χαρίρι, που ανέρχεται σε 2 δισ. δολάρια. Ή να

τον πείσουν να επικεντρώσει τις φιλοδοξίες του στον Λίβανο και να μην εμπλακεί

σε διεθνή θέματα. Μερικοί ελπίζουν ότι τα πράγματα θα γίνουν έτσι.

Επισήμως, ο κ. Χαρίρι κατηγορείται για οικονομικές αμαρτίες. Τα σχέδιά του για

ανοικοδόμηση της Βηρυτού προκάλεσαν χρέη 25 δισ. δολαρίων, που αντιστοιχούν

στο 140% του ΑΕΠ. Οι κυνικοί υποστηρίζουν πως ο κ. Χαρίρι ήταν ευτυχής που

παρέδωσε την εξουσία. Ο διάδοχός του Ελ-Χος κατηγορήθηκε για την ύφεση, και

έχασε ακόμα και την έδρα του στο Κοινοβούλιο.

Η οικονομία όμως είναι το μόνο πεδίο, όπου μπορεί να γίνει συζήτηση. Αντίθετα,

η παρουσία των 21.000 Σύρων στρατιωτών στον Λίβανο είναι ταμπού. Στις εκλογές,

όλοι οι υποψήφιοι, συμπεριλαμβανομένου του κ. Χαρίρι, δήλωναν φίλοι της Συρίας.