Ο ακήρυχτος πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία δεν μοιάζει με την αγαπημένη σύλληψη του
προέδρου Κλίντον για «άμωμη καταστροφή» μέσω ενός αναίμακτου (;) πολέμου από
αέρα: αν και σχεδόν εξαντλήθηκαν τα αποθέματα των Κρουζ, δεν είχε έως τώρα τα
αναμενόμενα αποτελέσματα.
Πώς να συντηρηθούν, όμως, έτσι οι ιδέες «εξυπηρέτησης πελατών τύπου
Ντίσνεϊλαντ, που χτυπούν στα νεύρα πολλών μαχητών του Πενταγώνου» («ΤΙΜΕ»
5.4.99) για έναν πόλεμο «με ανθρώπινο πρόσωπο»; Γι’ αυτό και η ένταση των
επιθέσεων: για να χτυπηθεί το υψηλό ηθικό των ανθρώπων, να καμφθεί η αντίσταση
και να προετοιμαστεί η χερσαία εισβολή.
Διατυπώθηκαν μέχρι και ΝΑΤΟϊκά τελεσίγραφα που σε αφήνουν άφωνο με την
πρωτοτυπία τους, όπως αυτό τις παραμονές του Πάσχα: αν τα γιουγκοσλαβικά ΜΜΕ
δεν σταματήσουν να είναι «όργανα μίσους» και δεν αρχίσουν να αναμεταδίδουν
τρεις ώρες την ημέρα δυτικά δελτία ειδήσεων, θα βομβαρδιστούν οι σταθμοί αναμετάδοσης!
Υποτίθεται, βέβαια, ότι αυτά ήταν προϋπολογισμένα, όταν εγκαταλείφθηκε το
«δόγμα Πάουελ», που είχε στόχο την αποφυγή νέων Βιετνάμ, επειδή θεωρήθηκε ως
«δόγμα παράλυσης» των ΗΠΑ. «Οι στρατιωτικές επιχειρήσεις σήμερα πρέπει να
διεξάγονται σε βαλτοτόπια όπως τα Βαλκάνια, για τα οποία δεν υπάρχουν ακριβείς
στρατηγικές απεμπλοκής… Αυτή είναι η φύση του κόσμου σήμερα», όπως φέρεται
να είπε στον Κλίντον ο του στενού κύκλου του, γερουσιαστής Τζόζεφ Μπαίντεν.
Και οι πόλεμοι δεν θα σταματήσουν στα Βαλκάνια. Αυτή είναι η νέα ζοφερή
μυθολογία, που δημιουργούν τα αμερικανικά ΜΜΕ.
Ευτυχώς, ακόμα, άλλο οι μύθοι κι άλλο η πραγματικότητα. Η Γιουγκοσλαβία, όμως,
είναι το σημείο καμπής. Μεταξύ των ερειπίων του Διεθνούς Δικαίου και των
ερειπίων των γιουγκοσλαβικών πόλεων και με «μαμμή» τις «πρωτοβουλίες ειρήνης»
του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε. επιχειρείται να αναδυθεί ένας «θαυμαστός, καινούργιος
κόσμος», που ξεπερνά τον εφιάλτη του Χάξλεϊ: «Εισερχόμαστε σε έναν καινούργιο
κόσμο, στον οποίο οι εθνικές κυριαρχίες δεν είναι πια αυτό που ήταν, στον
οποίο αναδύεται μία διεθνής κοινότητα, στον οποίο επιβάλλονται προτεκτοράτα:
νεωτερισμοί που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε περισσότερη ηθική και λιγότερο
εθνικισμό, περισσότερη αλληλεγγύη και λιγότερο αποκλεισμό, περισσότερη
αδερφοσύνη και λιγότερο μίσος. Αυτή η αλλαγή θα συνεχίσει να σείει συθέμελα
την ιδέα που διαμορφώνουμε για την Ευρώπη τού αύριο». («Μοντ» 8.4.99).
Φανταστείτε έναν κόσμο, όπου η αλληλεγγύη και η αδερφοσύνη επιβάλλονται με την
κάννη στον σβέρκο… Όπου οι λαοί θεωρείται ότι έχουν ξαναγυρίσει στην παιδική
ηλικία της ανθρωπότητας κι έχουν ανάγκη από (οπλισμένους μέχρι τα δόντια) προστάτες…
Ας κάνουμε ό,τι μπορούμε για να παραμείνει μυθολογικός.
Η Νάντια Βαλαβάνη είναι συγγραφέας
