Αναζήτηση
Ηταν Μάιος του 2015. Φορτισμένες ημέρες, υπερήφανη διαπραγμάτευση, Βαρουφάκης, τσαμπουκάδες, δραχμοσυζητήσεις, ζόφος. Ο Αλέξης Τσίπρας παραμένει πολύ αγαπητός, αν και η δημοτικότητά του μειώνεται. Η Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ αποφασίζει με μεγάλη πλειοψηφία ότι δεν πρόκειται να υπογράψει μνημονιακή συμφωνία. Και ξαφνικά, ένα τραγούδι. «Είναι η πόλη μου καμένη/ είν’ η χώρα μου μισή/ νικητές και νικημένοι/ όλοι χάσαμε μαζί». Κόλαση στα social media. Μα πώς τολμά; Γιατί ανακατεύεται; Ποιανού παιχνίδι παίζει;
Ο Πορτοκάλογλου παρέμεινε ψύχραιμος κι άφησε τη σκόνη να κατακαθίσει. Ο,τι είχε να πει άλλωστε το ‘πε. «Αν δεν μιλούσα θα έσκαγα» είπε σε μια συνέντευξή του. Φυσικά είχε δίκιο, η πόλη είχε καεί, ο τόπος είχε χωριστεί στα δύο. Ολοι μετρούσαν τη ζημιά. Κι όλοι είχαν χάσει, μαζί, κι ο καθένας χωριστά.
Σήμερα ο κίνδυνος έχει κάπως απομακρυνθεί. Το δηλητήριο στο αίμα αραίωσε, η τρικυμία στο μυαλό καταλάγιασε. Ο διχασμός παραμένει, αλλά τα αποκαΐδια δεν εμποδίζουν πια την κυκλοφορία. Ο δημοφιλής τραγουδιστής, έχοντας πατήσει πια τα εξήντα, ξαναβρήκε το κέφι του και την ερωτική του διάθεση. Το καινούργιο του single λέγεται «Πότε θα σε δω». Το τραγουδά μαζί με την Αγάπη Διαγγελάκη και τους Ευγενείς Αλήτες, ενώ από πίσω ακούγονται γκάιντες και ηλεκτρικές κιθάρες. Και οι στίχοι θυμίζουν λίγο Διονύση: «Πες μου πότε θα σε δω/ πες μου πότε θα σε ξαναδώ/ δεν κοιμάμαι, δεν ξεχνώ/ τ’ όνομά σου το μικρό».
Ναι, αν ένας τρόπος να μελετήσει κανείς την ιστορία της Ελλάδας είναι μέσα από τις δηλώσεις του Καραμανλή και του Παπανδρέου, ένας άλλος είναι μέσα από τα τραγούδια του Πορτοκάλογλου και του Σαββόπουλου. Ισως και του Τζίμη Πανούση. Οι στίχοι τους έχουν τραγουδηθεί από τρεις γενιές, έχουν γίνει συνθήματα, έχουν απελευθερωθεί πια από τους δημιουργούς τους και ακολουθούν αυτόνομη πορεία. Το απόφθεγμα του Νίτσε πως «ό,τι δεν μας σκοτώνει μάς κάνει πιο δυνατούς» απογειώθηκε έναν αιώνα αργότερα από τον Πορτοκάλογλου και στήριξε στα δύσκολα μια ολόκληρη κοινωνία.
Το ίδιο γίνεται παντού. Οι Αμερικανοί βρίσκονται σε απόγνωση με τον πρόεδρό τους και αναζητούν παρηγοριά στον Μπρους Σπρίνγκστιν: το σόου του στο Μπρόντγουεϊ έχει σπάσει όλα τα ρεκόρ εισπράξεων. Πεθαίνει ο Τζόνι Χάλιντεϊ και η κηδεία του μετατρέπεται από δεκάδες χιλιάδες Γάλλους σε ροκ πάρτι. Η δύναμη της μουσικής είναι μυθική. Αξεπέραστη.
«Σε ποια πληγή το μυστικό σου/ με ποιο κλειδί ανοίγει ο ουρανός σου», αναρωτιέται ο καλλιτέχνης. «Ποιος θα το βρει, ποιος θα το πάρει/ σε ποιο νησί θα ανάψει το φεγγάρι». Κάπως καλύτερα πάμε. Κι αν χάνουμε την αποκλειστικότητα της Μακεδονίας –που στην πραγματικότητα δεν την είχαμε ποτέ -, έχουμε πάντα καταδικό μας τον Πορτοκάλογλου.
