Μοίρα

Επιβεβαιώθηκε και από τη σπουδή με την οποία έσπευσε χθες ο Δημήτρης Παπαδημούλης να σχολιάσει τις δηλώσεις του Πύρρου Δήμα: όποιος δεν είναι με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι εναντίον του. «Ο Πύρρος Δήμας θα μείνει, λέει, στις ΗΠΑ ώς το 2028, επειδή «τον έδιωξε ο ΣΥΡΙΖΑ»! Βρήκε μια καλύτερη δουλειά ή κάνει πολιτικές προβλέψεις 10ετίας;» έγραψε στο twitter, το κοινωνικό μέσο στο οποίο υπερδραστηριοποιείται ακάματα.

Κανονικά, το tweet δεν θα έπρεπε να εκπλήσσει. Εχει μια αιχμή, έναν υπαινιγμό ότι ο Δήμας βολεύτηκε στην Αμερική και μια κάπως ακατανόητη ειρωνεία, υλικά δηλαδή που ανακατεύονται συχνά στη σούπα του εξυπνακίστικου σχολιασμού, του είδους που θάλλει κατ’ εξοχήν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Η γεύση που αφήνει αυτή εδώ η σούπα από υπαινιγμούς και ειρωνείες είναι ότι αυτό που έστειλε τον Δήμα στην Αμερική δεν είναι κάποια πολιτική δίωξη αλλά ο προσωπικός του προσπορισμός. Κι ότι, τέλος πάντων, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα κυβερνά και εφ’ όρου ζωής. Αν ο Δήμας έφυγε εξαιτίας του, γιατί δεν επιστρέφει όταν αποχωρήσει από την εξουσία και θα μείνει άλλα έντεκα χρόνια;

Είναι μια γεύση άνοστη. Που γίνεται ακόμη πιο άνοστη από τον τρόπο που επιλέχθηκε να πληγεί αυτός ειδικά ο στόχος. Ο Πύρρος Δήμας δεν αξίζει τόση πολιτική μικροπρέπεια. Ο ένας λόγος είναι πως ο ίδιος δεν έχει επαγγελματική σχέση με την πολιτική και ως εκ τούτου δεν λέει ό,τι λέει για να παίξει μπουνιές με τους Παπαδημούληδες αυτού του κόσμου –αν κόντεψε να παίξει κάποτε μπουνιές, ήταν με τους χρυσαυγίτες στην αίθουσα του Κοινοβουλίου. Ο άλλος είναι η δημόσια παρουσία του, εκείνο το ανεπιτήδευτο ήθος του, που τον κατατάσσει στη χορεία των σπανίων.

Οσο και αν δεν χωνεύεται από τη συριζαϊκή σκέψη, το γεγονός ότι κατέκτησε τρία χρυσά μετάλλια στους Ολυμπιακούς Αγώνες τον κατατάσσει και στη χορεία των αρίστων. Από αυτήν την άποψη, είναι από εκείνους που δεν περισσεύουν σε μια μικρή χώρα. Μοιράστηκε όμως την ίδια μοίρα με όλους εκείνους που ήταν εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ μόνο και μόνο επειδή δεν ήταν μαζί του. Τη μοίρα του Γιώργου Λούκου στο Φεστιβάλ Αθηνών ή των διακεκριμένων στο εξωτερικό ελλήνων καθηγητών που ήρθαν για να στελεχώσουν τα Συμβούλια των ελληνικών πανεπιστημίων.

Σε αυτόν τον ακήρυκτο πόλεμο ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κάνει διακρίσεις. Οσο αποστρέφεται το τμήμα της ακαδημαϊκής ελίτ που δεν ομνύει στο όνομά του άλλο τόσο αποστρέφεται ένα παιδί που ήρθε από τη διαλυμένη Αλβανία ή ένα άλλο που έλαμψε στην καλλιτεχνική Γαλλία και δεν συνωστίζονται στην αυλή του. Είναι μια αποστροφή αταξική, κάθετη, υπαρξιακή. Ο Πύρρος Δήμας είχε την ατυχία να σηκώσει τη σημαία της ολυμπιακής αποστολής στην Ατλάντα –και να μην την σηκώσει με κλήρωση. Εχει την τύχη να μην πέσει θύμα κανονικού μπούλινγκ όπως ο Λούκος και τα μέλη των Συμβουλίων. Να τον ενοχλήσει μόνο το κουνούπι ενός παπαδημούλειου tweet.