Στις 29 Ιανουαρίου ο Τζιανλουίτζι Μπουφόν γιόρτασε τα 38 του χρόνια. Μπαρουτοκαπνισμένος, έχει ζήσει τα πάντα στα γήπεδα, στα είκοσι χρόνια που αγωνίζεται στο υψηλότερο επίπεδο. Από πρωταθλητής Ιταλίας με τη Γιουβέντους και παγκόσμιος πρωταθλητής, το 2006, βρέθηκε να παίζει στη δεύτερη κατηγορία του ιταλικού πρωταθλήματος προσπαθώντας να καθαρίσει την ασπρόμαυρη φανέλα από τους λεκέδες του Καλτσιόπολι.

Εχει ζήσει τόσα ποδοσφαιρικά δράματα, αποκλεισμούς και απογοητεύσεις ώστε τίποτε πια δεν μπορεί να του προκαλέσει έκπληξη.

Τότε προς τι τα δάκρυα μετά τον αποκλεισμό της Ιταλίας από τη Γερμανία; μπορεί να σκεφτεί κάποιος.

Δεν είναι δάκρυα απογοήτευσης. Είναι αυτές οι σταγόνες υγρού, ένας Ρουβίκωνας, που χωρίζει τους πρωταθλητές από τους άλλους.

Είναι τα ίδια δάκρυα που έχυσε ο Λιονέλ Μέσι πριν από μία εβδομάδα. Ομοια με αυτά του 17χρονου Πελέ μετά τον νικηφόρο για τη Βραζιλία τελικό με τη Σουηδία στο Μουντιάλ του ’58. Ιδια με τα δάκρυα του Ντιέγκο Μαραντόνα στον χαμένο τελικό της Αργεντινής με τη Γερμανία το 1990, τον οποίο μιμήθηκε 14 χρόνια αργότερα ο νεαρός τότε Κριστιάνο Ρονάλντο.

Οι πρωταθλητές παρασύρονται από μια ακατανίκητη ροπή προς την κορυφή. Η νίκη είναι γραμμένη στο DNA τους. Δεν πιστεύουν σε άστρα και κισμέτ, μόνο στην ικανότητα και στη δίψα για διάκριση. Γι’ αυτό και είναι σπάνιοι.

Τελευταία Νέα