Το ζήτημα της ριζοσπαστικοποίησης και του βίαιου εξτρεμισμού είναι κυρίαρχο στη συζήτηση των ευρωπαϊκών οργάνων και των κρατών-μελών της ΕΕ, με κυρίαρχη διάσταση αυτή της ισλαμικής ριζοσπαστικοποίησης που οδηγεί στην τρομοκρατία και στα βίαια χτυπήματα στις πρωτεύουσες της Δύσης. Ωστόσο, δεν είναι μόνο ο θρησκευτικά υποκινούμενος εξτρεμισμός και η ριζοσπαστικοποίηση των νεαρών ευρωπαίων μουσουλμάνων που πρέπει να ανησυχεί τις κοινωνίες των δυτικών χωρών. Ανάλογα σημάδια ως διαδικασία με τελική κατάληξη την ένοπλη βία παρουσιάζουν και η ιδεολογικά υποκινούμενη ριζοσπαστικοποίηση και ο εξτρεμισμός, που είναι και η κλασική μορφή πολιτικής βίας που συναντούμε διαχρονικά στις ευρωπαϊκές χώρες (ακροαριστερή, αναρχική και ακροδεξιά ιδεολογία).

Μπορεί στην Ελλάδα η συζήτηση για τη ριζοσπαστικοποίηση και την ισλαμική τρομοκρατία να γίνεται στο πλαίσιο της αξιοποίησης ή μη της χώρας μας ως πέρασμα τρομοκρατών και να μη δίνουμε ιδιαίτερη σημασία στα μέτρα πρόληψης που λαμβάνονται από τους θεσμούς της ΕΕ και από τα κράτη-μέλη για το φαινόμενο της ριζοσπαστικοποίησης της νεολαίας, δεν μπορούμε ωστόσο να υποκρινόμαστε πως δεν υπάρχουν φαινόμενα ριζοσπαστικοποίησης και βίαιου εξτρεμισμού –ιδεολογικά υποκινούμενου στη χώρα μας. Η διαδικασία της ριζοσπαστικοποίησης είναι ένα κοινωνικό «νήμα» που ενώνει την αναρχική τρομοκρατία με τον ακροδεξιό εξτρεμισμό και τη μισαλλοδοξία από όπου και αν προέρχεται –και στην Ελλάδα τα βίαια ξεσπάσματα, ειδικά μετά τον Δεκέμβριο του 2008, είναι έντονα και επιλαμβανόμενα από όλες τις ακραίες πλευρές του «ιδεολογικού» φάσματος. Τα όρια που χωρίζουν μία πράξη από το να χαρακτηριστεί ακτιβισμός ή εξτρεμισμός είναι δυσδιάκριτα και σε αυτό τον τομέα έχουν γίνει σημαντικές εκπτώσεις στο όνομα της «οργισμένης» κοινωνίας και του βίαιου προπηλακισμού των πολιτικών προσώπων στη χώρα μας. Παράλληλα, δεν είναι λίγες οι φορές που έχει υπάρξει δικαιολόγηση βίαιων συμπεριφορών στο όνομα μιας κάποιας «αιτιολογημένης» διαμαρτυρίας.

Σε μια συντεταγμένη και δημοκρατική Πολιτεία όπως η Ελλάδα δεν πρέπει να υπάρχει περιθώριο δικαιολόγησης της βίας στο όνομα της ιδεολογίας. Πρέπει να δούμε συνολικά και με θάρρος το ζήτημα της ριζοσπαστικοποίησης μέρους της κοινωνίας μας και κυρίως της νέας γενιάς, το οποίο εμφανίζεται με διάφορες μορφές, παθητικές και δυναμικές, στο προσκήνιο. Επίσης, θα πρέπει να δούμε και τη δυνατότητα στήριξης των πολλών ευάλωτων ομάδων, που εκτός από οικονομικά και επαγγελματικά είναι ευάλωτες και στη ριζοσπαστικοποίηση. Είναι ζήτημα λειτουργίας των θεσμών, της δημοκρατίας και του κράτους.

Ο Τριαντάφυλλος Καρατράντος είναι καθηγητής στη Σχολή Εθνικής Ασφάλειας (ΣΕΑ)

Τελευταία Νέα