Δεν θυμάμαι ποτέ άλλοτε να είχαμε ασχοληθεί με την πολιτική όσο τη χρονιά που πέρασε. Κάποιοι κάποτε μάλιστα χτυπούσαν το καμπανάκι για τις επιπτώσεις που θα μπορούσε να είχε η αποστασιοποίηση, ειδικά των νέων, από τις πολιτικές εξελίξεις. Και νά ‘μαστε φέτος, με δύο εκλογές και ένα δημοψήφισμα, να παρακολουθούμε τις after hours συνεδριάσεις από το Κανάλι της Βουλής λες κι είναι Μουντιάλ στο άλλο ημισφαίριο, τα παιδιά το καλοκαίρι στη θάλασσα να παίζουν την Κωνσταντοπούλου και να φωνάζουν «Τι είπατε, τι είπατε;» και τον πρώην υπουργό Οικονομικών να γίνεται κόμικ. Το παράδοξο είναι πως μια καταγραφή απαξίωσης της πολιτικής ήταν κάποτε ο χαβαλές με τον Λεβέντη. Σήμερα ο πρόεδρος των Κεντρώων είναι στη Βουλή και ο πρώτος τη τάξει υπουργός τού κλείνει το μάτι για σύμφωνο (πολιτικής) συμβίωσης.

Βέβαια, μη γελιόμαστε, αυτό στο οποίο συμμετέχουμε με τέτοια ζέση δεν το λες και ακριβώς πολιτική σκηνή σύγχρονου κράτους. Θεατρική, το λες. Οπου παίζεται ένα συνεχώς τροφοδοτούμενο βαριετέ που άρχισε πριν από ένδεκα μήνες με εκείνο το μες στο μπρίο και τη χάρη «ουάου» του Βαρουφάκη στον Ντεϊσελμπλούμ. Θυμάστε πως ήμασταν στα κάγκελα με το «ουάου αγόρι», σε αυτά τα κάγκελα που σήμερα κρέμονται θλιβερά πλέον κάποιες άδειες φανέλες;

Τα σημάδια κόπωσης από το υπερθέαμα που μας προσφέρει η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είναι πλέον φανερά. Μόνο που αυτή η επιθεώρηση μάς τραβάει απ’ το μανίκι, θέλουμε δεν θέλουμε. Και στο θέατρο υπάρχει ένας νόμος: τα έργα αλλάζουν λόγω απουσίας κοινού.

*Τίτλος επιθεώρησης του Στ. Φασουλή (1987)

Τελευταία Νέα