Την περασμένη εβδομάδα, το σκάνδαλο της Volkswagen προκάλεσε σάλο στη διεθνή οικονομία και πολιτική θέτοντας υπό αμφισβήτηση δεδομένα που θεωρούσαμε θεσμούς, δηλαδή το αξιόπιστο της γερμανικής βιομηχανίας. Και ενώ η εξέλιξή του αποκτά στοιχεία κινηματογραφικού σασπένς, στα καθ’ ημάς, πέραν της επίσημης ειδησεογραφίας, το κόψαμε και το ράψαμε φουστανελάτα.

Εξηγούμαι. Στα μαρμαρένια αλώνια του σύγχρονου λαϊκισμού σκίζει χασέδες ένα πτωχός, τίμιος και θαρραλέος Ελληνας, κράμα Διγενή, Γιώργου Θαλάσση (της pulp fiction) και Πειναλέοντα, που τα βάζει με τους διεφθαρμένους ισχυρούς και τους κάνει τα μούτρα κρέας. Μοιάζει να είναι το εθνικό μας όπιο, που στη συγκεκριμένη περίπτωση προσωποποιήθηκε στην Αννα Στεφανοπούλου, καθηγήτρια Μηχανολογίας στο Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν. Μια αναφορά της στο θέμα μεταφράστηκε τσάτρα πάτρα στο ελληνικό Διαδίκτυο και σε χρόνο dt η κυρία Στεφανοπούλου ανήχθη σε Μπουμπουλίνα των κινητήρων που έβαλε μπουρλότο στην κατάπτυστη γερμανική βιομηχανία. Που έφτυσε στα μούτρα τη Μέρκελ και τον Σόιμπλε και απέδειξε ότι η μικρή Ελλάδα μπλα, μπλα μπλα. Οταν έχεις ανάγκη από χάρτινους ήρωες και από τσολιάδες εξολοθρευτές, τους ανακαλύπτεις και εκεί όπου δεν υπάρχουν, αφού η διακεκριμένη καθηγήτρια ξεκαθάρισε ότι ουδεμία σχέση έχει και δεν ήταν η ομάδα της που ξεσκέπασε το σκάνδαλο.

Ε και; Ενας ταλαιπωρημένος λαός που ντοπάρεται στην ιδέα ότι σύσσωμη η Γερμανία έχει κάτι προσωπικό με τον κάθε Ελληνα ξεχωριστά, ξεχαρμανιάζει με τη φαντασίωση ότι ζεσταίνεται για την επόμενη σώμα με σώμα ελληνογερμανική πάλη. Επειδή ο φίλος μου έκλεισε τη Χάιντι Κλουμ, να κλείσω τον Μάικλ Φασμπέντερ; Εκτός κι αν όχι επειδή είναι μισός Ιρλανδός.