Στη Βουλή –στη συζήτηση για το δημοψήφισμα –είχαμε «επανάσταση». Προχθές είχαμε «πόλεμο». Χθες είχαμε, βεβαίως, «πραξικόπημα». Οποιος παρακολουθεί τις ρητορικές πτήσεις του Πάνου Καμμένου έχει πειστεί ότι έχουμε όντως ένα διαρκές πραξικόπημα κατά της γλώσσας.

Η γλωσσική επιδεξιότητα του υπουργού Αμυνας έφτασε να μπερδέψει ακόμη και τους πιο εξασκημένους παρατηρητές του. Θα στήριζε, έλεγε, την κυβέρνηση, αλλά όχι τον στρατηγικό συμβιβασμό της. Θα τη στήριζε κι ας ήταν ο συμβιβασμός της προϊόν πραξικοπήματος. Θα έλεγε «όχι» στα μέτρα, εκτός από τα μέτρα που θα ψήφιζε.

Γρήγορα φάνηκε ότι το σκεπτικό του πίσω από τις λέξεις ήταν να μείνει υπουργός χωρίς να επωμιστεί το πολιτικό κόστος. Να ψηφίσει βρίζοντας το πρώτο κύμα, αφήνοντας τα υπόλοιπα μέτρα να περνούν –όπως ο νόμος για την ιθαγένεια: με τις ψήφους των άλλων.

Το οξύμωρο είναι ότι την ώρα που η Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ εγκαταλείπει τον Τσίπρα, στερώντας του τη δεδηλωμένη, μένει σε αυτόν προσκολλημένη η δεξιά συνιστώσα του αντιμνημονιακού μετώπου. Φεύγουν οι σύντροφοι και μένουν οι σώγαμπροι. Μένει ο εταίρος που από την αρχή στιγμάτισε τη σχέση του Τσίπρα με την Ευρώπη και τώρα λειτουργεί ως σκιάχτρο για οποιαδήποτε απόπειρα διεύρυνσης των ερεισμάτων του στην παρούσα Βουλή, αφού κανείς από τους τρεις –ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι –δεν φαίνεται διατεθειμένος να στηρίξει μια κυβέρνηση, στην οποία θα κρατάει χαρτοφυλάκιο ο πρόεδρος των Ανεξάρτητων Ελλήνων.

Ο Καμμένος είναι πια λίγος για τον Τσίπρα. Αριθμητικά δεν μπορεί να του κλείσει την πληγή της δεδηλωμένης. Κι ωστόσο ο Πρωθυπουργός δείχνει να προτιμά να μείνει επικεφαλής μιας κυβέρνησης μειοψηφίας. H επιλογή αυτή δεν προδικάζει μόνο τη διάρκεια του βίου της κυβέρνησης. Προδικάζει και το πώς σκοπεύει να πολιτευτεί ο ίδιος ως προς τη συμφωνία που υπέγραψε.

Μένοντας με τον Καμμένο, ο Τσίπρας δείχνει ότι δεν σκέφτεται να εφαρμόσει το Μνημόνιο που έφερε. Εμμένει σε ένα σχήμα με αντιμνημονιακή επίφαση –προορισμένο να υποσκάπτει αυτά που θα ψηφίζει, για όσο καιρό θα κρατάει την αντιπολίτευση εγκλωβισμένη υπό την απειλή της άτακτης χρεοκοπίας. Θα κάνει, δηλαδή, Μνημόνιο με ξένα κόλλυβα.

Καμμένος και Τσίπρας δεν θα είναι, βέβαια, οι πρώτοι που θα κυβερνούν εμφανιζόμενοι ως θύματα εκβιασμού. Το ίδιο έκαναν και οι προηγούμενοι κάθε φορά που ενοχοποιούσαν την τρόικα για τα νομοσχέδια που κατέθεταν. Οι τωρινοί όμως έχουν πολλές πιθανότητες να είναι οι τελευταίοι. Αυτό τουλάχιστον περιμένει ο Σόιμπλε. Περιμένει το πρόωρο ναυάγιο του τρίτου προγράμματος για να δικαιωθεί. Για να πείσει και τους άπιστους ότι η Ελλάδα είναι πεταμένα λεφτά.

Τελευταία Νέα