Το δημοψήφισμα της Κυριακής είναι ένα «ξεκαθάρισμα λογαριασμών» ανάμεσα στην Ελλάδα της Ευρώπης και στην Ελλάδα της δραχμής. Δεκαπέντε χρόνια μετά την εισαγωγή του ευρώ και ύστερα από πέντε χρόνια Μνημονίου, οι πολίτες καλούνται να αποφασίσουν αν βλέπουν μέλλον εντός της ευρωζώνης ή όχι.

Τύποις, στο δημοψήφισμα δεν μετέχουν οι δανειστές. Εχουν όμως παίξει τον ρόλο τους όλα τα προηγούμενα χρόνια: με διαρροές, δηλώσεις και –κυρίως –με τα εγκληματικά λάθη στις μνημονιακές πολιτικές «κατόρθωσαν» να μεταστρέψουν την ελληνική κοινωνία, που ήταν κάποτε από τις πλέον φιλευρωπαϊκές.

Το χειρότερο είναι ότι συνεχίζουν τα ίδια ακόμα και τώρα –στην πιο κρίσιμη στιγμή: αρκετοί είναι οι παράγοντες της Ενωμένης Ευρώπης που σπεύδουν να προειδοποιήσουν όχι μόνο για την καταστροφή που συνεπάγεται το Οχι, αλλά και για τις μεγάλες δυσκολίες που θα έχει η Ελλάδα ακόμα και στην περίπτωση της επικράτησης του Ναι.

Η ψήφος στο Ναι είναι προφανώς η μοναδική επιλογή για όσους θέλουν την Ελλάδα στην Ενωμένη Ευρώπη. Ομως, είναι η σειρά της Ενωσης να αντιληφθεί ότι με την τιμωρητική λογική που ακολουθούν πολλά σημαίνοντα στελέχη της, ούτε η δική μας χώρα αλλά ούτε και η Ευρώπη ως σύνολο κρατών-μελών έχουν μέλλον.

Η αναξιοπιστία της κυβέρνησης δεν μπορεί να χρησιμοποιείται ως δικαιολογία για να θυσιαστούν οι Ελληνες και οι Ελληνίδες στον βωμό μιας πολιτικής εκδίκησης, που δεν θα προσφέρει τίποτα στην ευρωπαϊκή ιδέα και κάποια στιγμή θα προκαλέσει μια αντιευρωπαϊκή έκρηξη στη χώρα.

Ναι, οι κυβερνήσεις μας έχουν κάνει σοβαρά λάθη

τα πέντε χρόνια του Μνημονίου. Ναι, η κυβέρνηση Τσίπρα χρεώνεται με τη χρεοκοπία της χώρας –που θα την κυνηγά εσαεί. Ναι, η στάση του καθενός

κρίνεται με την ψήφο της Κυριακής. Αλλά και οι εταίροι δεν έδωσαν ποτέ μια πραγματική ευκαιρία για διέξοδο από τον εφιάλτη –και θα κριθούν και αυτοί τη Δευτέρα.