[Θεωρείο] Ο πιο απροστάτευτος κρίκος

Η ευαισθησία, ακόμη και η κοινωνική που έχει γίνει κάτι σαν επάγγελμα στην Ελλάδα, έχει πάντα υποκειμενικό χαρακτήρα. Μπορεί, για παράδειγμα, να ταράξει τις χορδές της συμπόνιάς σου κάποιος που έχει καταδικαστεί για δολοφονία και σήμερα ταλαιπωρείται από προβλήματα υγείας, αλλά να μην σου καίγεται καρφί για τα θύματά του ή να σου είναι παντελώς αδιάφορος ο πόνος που βιώνουν οι οικείοι τους –άσε που δεν σε εμποδίζει απολύτως τίποτε να χαίρεσαι κι από πάνω.

Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για την ταυτότητά σου. Μπορεί κανείς να ετεροπροσδιορίζεται από τον Στάλιν επειδή τον αγαπούσε η γιαγιά του, τον Πινόκιο επειδή του διάβαζε το παραμύθι ο παππούς του ή τον Χάνιμπαλ Λέκτερ επειδή λατρεύει τον Αντονι Χόπκινς –η γκάμα είναι ατελείωτη. Ή μπορεί να αυτοπροσδιορίζεται ως αντιεξουσιαστής, αναρχικός ή κοινωνικός αγωνιστής –καθένα ξεχωριστά και όλα αυτά μαζί. Το πρόβλημα αρχίζει όταν κάνει επίδειξη της ευαισθησίας του και δήλωση της ταυτότητάς του στον πλέον απροστάτευτο κρίκο του κοινωνικού ιστού που είναι το πανεπιστήμιο. Και γίνεται ακόμη μεγαλύτερο όταν η επίδειξη και η δήλωση γίνονται τόσες φορές –κάποτε στη Νομική Αθηνών, έπειτα στο ΑΠΘ, μετά στην πρυτανεία του ΕΚΠΑ –που καταντούν ρουτίνα. Ενα έργο, δηλαδή, που βλέπεις και ξαναβλέπεις και που δεν θυμίζει ούτε αχνά το «Φράουλες και αίμα», αλλά μοιάζει περισσότερο με μια «Σιωπή των αμνών» όπου τον ρόλο του αρνιού παίζει ανοικειοθελώς η πανεπιστημιακή κοινότητα.

Αυτές οι καταλήψεις, με άλλα λόγια, λέγονται και εύκολος τσαμπουκάς. Ενώ οι διακηρύξεις του αναπληρωτή υπουργού Προστασίας του Πολίτη περί πολεμικής ετοιμότητας ακούγονται σαν να παίζουν όλοι μαζί κλέφτες και αστυνόμους. Μόνο που το παιχνίδι είναι ανιαρό. Γιατί όπως οι καταληψίες δεν είναι και τίποτε Χάνιμπαλ Λέκτερ αλλά κάτι μπερδεμένα παιδιά με επιλεκτικές ευαισθησίες, έτσι και ο υπουργός δεν είναι η Τζόντι Φόστερ, που για να βγάλει άκρη βουτήχτηκε στο σκοτάδι, αλλά ένας –εξίσου μπερδεμένος – εγκληματολόγος που αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στην πολιτική κατευνασμού και τη βερμπαλιστική πυγμή. Μέχρι την επόμενη κατάληψη.