Θα μπορούσαμε πάλι σήμερα να λέμε για το κόκκινο στικάκι. Το στικάκι όπου είχε αποθηκευτεί μια συνέντευξη που είχε πάρει το 2005 ο Σταύρος Θεοδωράκης από τον Κάρολο Παπούλια. Θα μπορούσαμε πάλι να εγκλωβιστούμε σε μια απολιτική κουβέντα για τα εφέ που επιστράτευσε ο αρχηγός του Ποταμιού στη χθεσινή παρθενική του επίσκεψη στο Προεδρικό Μέγαρο.

Θα παίζαμε έτσι πάλι στο δικό του γήπεδο. Θα κρίναμε με όρους επικοινωνιακούς έναν επαγγελματία της επικοινωνίας. Ομως, αν πιστέψει κανείς τις δημοσκοπήσεις, ο ρόλος του Ποταμιού είναι πολύ σοβαρός για να τον αφήσουμε στη σημειολογία.

Οι άνθρωποί του κόμματος πιστεύουν ότι έχουν τις καλύτερες πιθανότητες να αντέξουν στις συνθήκες ενός πνιγηρού διπολισμού μεταξύ Νέας Δημοκρατίας και ΣΥΡΙΖΑ. Τους δίνουν αυτό το δικαίωμα οι σφυγμομετρήσεις. Πιστεύουν μάλιστα ότι η όξυνση τους ευνοεί. Τους εμφανίζει πιο ελκυστικούς στο δυνητικό τους ακροατήριο. Η αδιαμόρφωτη φυσιογνωμία του κόμματος, που από τους γείτονές τους στον πολιτικό χάρτη λογίζεται ως αδυναμία, μπορεί σε αυτή τη συγκυρία να λειτουργήσει ως εκλογικό δέλεαρ. Μπορεί ο Θεοδωράκης να είναι φλου, αλλά τουλάχιστον δεν είναι «σεσημασμένος».

Με αυτά τα δεδομένα, είναι πιθανό Το Ποτάμι, μόλις έναν χρόνο μετά την ίδρυσή του, να κληθεί να παίξει έναν ιστορικό ρόλο δυσανάλογο της πολιτικής του ηλικίας. Οπως είναι σήμερα τα πράγματα, θα μπορούσε να είναι το αντίβαρο σε μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ –ή, σύμφωνα με μία πιο μακιαβελική εκδοχή, το άλλοθι για μια στροφή του ΣΥΡΙΖΑ προς την ευρωπαϊκή πραγματικότητα.

Το πολιτικό σύστημα έχει καταλάβει το εκτόπισμα του Ποταμιού. Γι’ αυτό και ήδη αντιμετωπίζει το εγχείρημα ως κάτι απειλητικότερο από προϊόν του τηλεοπτικού συρμού. Το ερώτημα είναι αν το έχει καταλάβει επαρκώς ο ίδιος ο Θεοδωράκης. Αν ετοιμάζει, δηλαδή, τον εαυτό του και το κόμμα του για το βάρος της ευθύνης του ρυθμιστή. Αν μπορεί να αφομοιώσει το «γκελ» του, δίνοντάς του προγραμματική σάρκα και οργανωτικά οστά.

Η σύντομη πολιτεία του Θεοδωράκη κυριαρχείται από την αγωνία του να μένει στον αφρό της επικαιρότητας. Αυτό το καταφέρνει με ασύγκριτη επιδεξιότητα. Στο μεταξύ, όμως, το κόμμα μοιάζει ανεξέλικτο. Καθηλωμένο στην εμβρυακή φάση ενός μορφώματος που θυμίζει περισσότερο φόρουμ προβληματισμού παρά κόμμα. Οι συνθήκες που το ευνοούν ωριμάζουν ταχύτερα από το ίδιο.

Κακά τα ψέματα. Το Ποτάμι δεν είναι τίποτε χωρίς τον Θεοδωράκη. Η ύπαρξη και η απήχησή του οφείλονται πρωτίστως στο επικοινωνιακό χάρισμα του ιδρυτή του. Ο κίνδυνος τώρα είναι να μείνει όμηρος του χαρίσματος.

Τελευταία Νέα