Είναι πάντα εκεί –ένα βήμα πίσω και πλαγίως. Είναι πάντα δίπλα στον Αλέξη Τσίπρα. Οχι μόνο τις προάλλες στο Πεντάγωνο ή προχθές στο Προεδρικό Μέγαρο. Αλλά τα τελευταία δεκαεννιά χρόνια, από τότε που ήταν με τον νυν πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ σύντροφοι στη Νεολαία του Συνασπισμού.

Ο ρόλος του Νίκου Παππά είναι από τους αρχετυπικούς στην πολιτική. Είναι ο σκιώδης ρόλος που ορίζεται από τον ιερό νόμο ότι οι αρχηγοί πρέπει να προστατεύονται. Πρέπει κάποιοι να τους προστατεύουν δρώντας και μιλώντας αντ’ αυτών –σε πεδία όχι πάντα φωτισμένα.

Ο διευθυντής του πολιτικού γραφείου του Τσίπρα δεν μένει πάντως πια στο παρασκήνιο. Εμφανίζεται όχι μόνο για να συνοδεύσει τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ στις επισκέψεις του στον Κάρολο Παπούλια. Εχει επιπλέον αποκτήσει την άνεση με τα μέσα ενημέρωσης που του επιτρέπει να λειτουργεί περίπου ως υπερ-εκπρόσωπος. Στη φάση που βρίσκεται τώρα η στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ αυτή είναι μια πολύ κρίσιμη αποστολή. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ως επίδοξος πρωθυπουργός οφείλει να εκπέμπει θεσμική νηφαλιότητα. Δεν μπορεί πια να μιλάει την παλιά του κομματική γλώσσα. Δεν μπορεί να ερεθίζει τους δυνητικούς του ψηφοφόρους με σλόγκαν και αναθέματα.

Για παράδειγμα: δεν θα μπορούσε ο ίδιος ο Τσίπρας να ρίξει στην αγορά τη θεωρία περί κουμπαράδων που εξαγοράζουν βουλευτές για την προεδρική εκλογή. Την έριξε παρεμπιπτόντως ο εκπρόσωπος Πάνος Σκουρλέτης. Και ήρθε να της δώσει το κύρος της επίσημης κομματικής γραμμής ο υπερ-εκπρόσωπος.

Είναι ένα μοτίβο που λειτουργεί στην επικοινωνία του ΣΥΡΙΖΑ τον τελευταίο καιρό –από τότε που οι δημοσκοπήσεις υπαγόρευσαν στην Κουμουνδούρου την τακτική της «ήρεμης δύναμης». Ο Τσίπρας χαϊδεύει, ο Σκουρλέτης δαγκώνει και ο Παππάς εξηγεί. Ο Τσίπρας ζητάει υπερκομματικά τη σύγκληση του Συμβουλίου των πολιτικών αρχηγών και ο Παππάς περνάει με κομματική καθαρότητα το μήνυμα: «Εκλογές χθες».

Οι ψίθυροι ότι δεν είναι δημοφιλής ανάμεσα στους συντρόφους του είναι μάλλον μέρος του «μενού». Ο φθόνος γι’ αυτούς που διατηρούν αποκλειστική και αδιαμεσολάβητη σχέση με τον αρχηγό κυριαρχούσε πάντα στους κομματικούς διαδρόμους. Ιδίως ο φθόνος προς εκείνους που δεν νιώθουν την ανάγκη να επιδώσουν διαπιστευτήρια ταπεινοφροσύνης και μετριοπάθειας.

Θα αποδειχθεί ο Παππάς άλλος ένα κρίκος στη γενεαλογία των «αντ’ αυτού»; Θα επιβεβαιώσει τον κανόνα ότι οι έμπιστοι σταδιοδρομούν μόνο όσο είναι χρήσιμοι στο παρασκήνιο –μέχρι να θυσιαστούν στο προσκήνιο ως ανθρώπινες ασπίδες;

Οπως και να ‘χει, δεν μπορείς να δεις μια τέτοια μοίρα όταν νιώθεις ότι βρίσκεσαι στο κατώφλι της εξουσίας. Στο κατώφλι η σιγουριά σε τυφλώνει.

Τελευταία Νέα