Οσοι ξέρουν πρόσωπα, πράγματα και πολιτικές το λένε με σαφήνεια: η επιλογή του Χάρη Παπαδόπουλου για το Κέντρο Κινηματογράφου σηματοδοτεί την επιστροφή του συντεχνιακού συνδικαλισμού σε έναν χώρο που συνδύασε την επιβίωσή του με την απόρριψη των παλαιών πρακτικών που στοίχειωσαν το οπτικοακουστικό. Παρότι όμως ο (σεβαστός ως προσωπικότητα) κ. Παπαδόπουλος είναι επιλογή μιας παλιομοδίτικης παρέας που βρέθηκε ελέω του προηγούμενου υπουργού Πολιτισμού Πάνου Παναγιωτόπουλου στο ΔΣ του Κέντρου, πολλοί λαλίστατοι παράγοντες του χώρου παρακολουθούν σχεδόν απαθείς τα τεκταινόμενα. Γιατί; Δεν προϋπήρξαν κινήματα και Ομίχλες και αγκιτάτσια και νέα ρεύματα στον ελληνικό κινηματογράφο; Γιατί σιωπούν όσοι στο παρελθόν επαγγέλθηκαν τις ρήξεις με τις πρακτικές του παρελθόντος;

Η απάντηση οδηγεί στο αυτονόητο. Οι κινηματογραφιστές, ακόμη και όσοι ορκίζονται στον μοντερνισμό, δεν μιλούν επειδή, σε δύσκολους καιρούς, αν εκφράσουν τις αντιρρήσεις τους επί μιας συγκεκριμένης επιλογής φοβούνται ότι μπορεί να βρεθούν σε δυσμένεια, σε ένα επάγγελμα που, τουλάχιστον στην αρχική χρηματοδότηση κάθε εγχειρήματος, έχουν ανάγκη το θεσμικό πλαίσιο, τις δομές του και τα πρόσωπα που τις στελεχώνουν.

Για τον ίδιο, πιθανώς, λόγο δεν μιλά η μεγάλη πλειονότητα των φοιτητών. Οι όμηροι των μικρών πολιτικοποιημένων ομάδων, στο όνομα μιας ιδεολογίας που δυναμικά κρατούν τα πανεπιστήμια μακριά από την εξέλιξη, ίσως φοβούνται, ίσως δεν θέλουν να μπλέξουν ή ίσως δεν έχουν ιδέα της δύναμής τους. Περιμένουν λοιπόν από κάποιους άλλους να βγάλουν το φίδι από την τρύπα –από το Συμβούλιο Διοίκησης, από κάποιον πρύτανη, από κάποιους καθηγητές, ίσως από κάποιους συμφοιτητές τους. Ομως τίποτα δεν θα αλλάξει επί της ουσίας πουθενά αν δεν ανοίξουν το στόμα τους όσοι φοβούνται να μιλήσουν για ό,τι άμεσα τους αφορά.

Τελευταία Νέα