[Αγιογραφίες] Βούτυρο

Η αυλαία έπεσε όπως έπρεπε. Με μια τελετή και έναν απροσδόκητο «έρωτα». Με τον παρθενικό πλου του υποβρυχίου «Πιπίνος» και τον δημόσιο έπαινο του Βαγγέλη Βενιζέλου, ο Δημήτρης Αβραμόπουλος αποχαιρέτησε την ελληνική πολιτική ζωή και εγκαθίσταται στις Βρυξέλλες. Πώς είπατε; Αποχαιρέτησε;

Ο Αβραμόπουλος προσπάθησε τις τελευταίες ημέρες να διασκεδάσει τις φήμες ότι βλέπει ως βραχύ, ενδιάμεσο βήμα τη θητεία του στην Κομισιόν. Εφτασε να κραδαίνει ως πιστοποιητικό αφοσίωσής του στα νέα του καθήκοντα το κλειστό πενταετές συμβόλαιο του σπιτιού που νοίκιασε στις Βρυξέλλες.

Οπως και να ‘χει, το αξίωμα του επιτρόπου ήταν για εκείνον ένα τρόπαιο στο εγχώριο παιχνίδι ισχύος. Από τη σκοπιά όμως της ευρωπαϊκής πραγματικότητας το τρόπαιο είναι πολύ βαρύ. Το χαρτοφυλάκιο της Μετανάστευσης έχει υπαρξιακή σημασία για την Ευρωπαϊκή Ενωση.

Αρκεί, ας πούμε, να δει κανείς την αντανάκλασή του στον αδύναμο κρίκο της Ενωσης, τη Βρετανία. Εκεί το ακροδεξιό UKIP εμφανίζεται ήδη, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, ελκυστικό για το ένα τρίτο των ψηφοφόρων. Δεν πρόκειται για μια δράκα φανατικών, ούτε για Δεξιούς που κάνουν ένα βήμα δεξιότερα. Πρόκειται λευκούς με μπλε κολάρο και γκρίζα μαλλιά. Μεσήλικους της εργατικής τάξης που ψήφιζαν ακόμη και Εργατικούς, και τώρα ενδίδουν στα ξενοφοβικά και αντιευρωπαϊκά κηρύγματα του Φάρατζ.

Το παράδειγμα είναι ενδεικτικό. Από την επιτυχία της ευρωπαϊκής πολιτικής στον έλεγχο των μεταναστευτικών ρευμάτων θα κριθεί τα επόμενα χρόνια ακόμη και η ίδια η συνοχή της ΕΕ.

Αυτή την επικίνδυνη αποστολή θα αναλάβει ένας «ώριμος», «συγκροτημένος», «πανέτοιμος» Αβραμόπουλος. Θα ακούγαμε τους χαρακτηρισμούς σαν κοινότοπες φιλοφρονήσεις αν δεν τους είχε επιδαψιλεύσει στον νέο επίτροπο ο Βαγγέλης Βενιζέλος. Οι τορπίλες που είχαν ανταλλάξει όταν ο Αβραμόπουλος εμφανίστηκε να ακούει με κατανόηση τις καταγγελίες του ΣΥΡΙΖΑ για τα υποβρύχια μετατράπηκαν σε βόμβες στον βυθό της αγάπης.

Κανονικά αυτή η μεταστροφή δεν θα έπρεπε να προκαλεί έκπληξη. Αν κάτι χαρακτηρίζει τον Αβραμόπουλο είναι η ικανότητά του να διαπερνά τις διαχωριστικές γραμμές, κόβοντάς τες γρήγορα και αθόρυβα, όπως το ζεστό μαχαίρι το βούτυρο. Φάνηκε πρόσφατα και από τη θερμή μέχρι παρεξηγήσεως φιλοξενία που επιφύλαξε στον Αλέξη Τσίπρα, όταν ο τελευταίος επισκέφθηκε το Πεντάγωνο.

Αυτή η αποδεδειγμένη διπλωματική ευλυγισία είναι καταρχήν χρήσιμη και στην Ευρώπη. Μένει να φανεί όμως αν είναι αρκετή, σε ένα υπερεθνικό πεδίο όπου η πολιτική ασκείται –και «βαθμολογείται» αυστηρά –σαν επαγγελματικό πρότζεκτ.

Το εγχείρημα είναι δύσκολο. Και γίνεται δυσκολότερο αν το αναλαμβάνεις, με το ένα μάτι στις Βρυξέλλες και το άλλο –αναγκαστικά –στην Αθήνα.