Αναζήτηση
Ομολογώ ότι το πράγμα με έχει πολλαπλώς ξεπεράσει.
Η κυβέρνηση βρίσκεται ουσιαστικά με την πλάτη στον τοίχο, τη στιγμή που επιτυγχάνει την πρώτη μείωση φόρων και ουσιαστικά την πρώτη ελάφρυνση των μέτρων από το 2010. Εννοώ τη μείωση της φορολογίας στα ακίνητα κατά 15%…
Πώς το κατάφερε; Διότι για επίτευγμα πρόκειται…
Νομίζω για δύο λόγους.
Πρώτον, επειδή όλα εμφανίζονται ή αποσύρονται αποσπασματικά και όχι ως μέρος κάποιου συγκεκριμένου και συγκροτημένου σχεδίου.
Να θυμίσω ότι πρώτα η Βουλή ψήφισε έναν ενιαίο νόμο ακινήτων που θα απέδιδε όσα το έκτακτο τέλος. Μετά ανακάλυψαν ότι δεν προλάβαιναν να τον φτιάξουν. Μετά βρήκαν ότι δεν μπορούν να τον εισπράξουν.
Και κατέληξαν στο περυσινό σχέδιο του έκτακτου τέλους που μετονομάζεται σε ειδικό φόρο –ευτυχώς, μείον 15%… Πάλι καλά!
Δεύτερον, επειδή η κυβέρνηση δίνει συνήθως τις λάθος μάχες. Κυρίως, δηλαδή, δίνει από την αρχή τη λάθος μάχη του λάθος Δημοσίου.
Είναι δυνατόν κυβέρνηση σοβαρής χώρας το 2013 να συζητάει και να ξανασυζητάει αν και πώς θα διώξει όσους δημοσίους υπαλλήλους παρανόμησαν ή όσους προσελήφθησαν παρανόμως;
Να συζητάει αν και πότε θα λειτουργήσουν τα υπηρεσιακά συμβούλια; Και αν θα ευαρεστηθούν κάποτε να κάνουν τη δουλειά τους;
Ε, λοιπόν, ακριβώς επειδή συζητάει ακόμη τα προφανή, οι άλλοι δεν την πιστεύουν όταν υπόσχεται να κάνει τα δυσκολότερα.
Ασε δε που εκείνος ο τροϊκανός που υπέστη το εγκεφαλικό θα πρέπει σίγουρα να το έπαθε όταν πληροφορήθηκε ότι υπάρχουν δημόσιοι υπάλληλοι καταδικασμένοι σε βαρύτατες ποινές για δολοφονίες, οι οποίοι εξακολουθούν να εισπράττουν στη φυλακή μέρος του μισθού τους!..
Οταν όμως δίνεις τις λάθος μάχες αποκλείεται ποτέ να έχεις τις σωστές νίκες.
Από την αρχή της χρεοκοπίας το Δημόσιο ήταν ένα τεράστιο βαρίδι. Ως προς το μέγεθός του. Ως προς το κόστος του. Ως προς την ποιότητά του.
Φυσικά ένα τέτοιο πρόβλημα δεν μπορεί να λυθεί μέσα σε τέσσερις ή έξι μήνες, ιδίως όταν οφείλεις να το λύσεις μέσα σε ένα πλαίσιο δικαίου και νομιμότητας.
Από την άλλη πλευρά, όμως, αν είχαν ξεκινήσει το 2010 τώρα μπορεί να βρίσκονταν κοντά στη λύση.
Ισως με κάποιο πολιτικό κόστος –αν και, υποθέτω, ο βρεγμένος δεν έχει κανέναν λόγο να φοβάται τη βροχή…
Αλλά σίγουρα με μεγάλος όφελος για μια καθημαγμένη κοινωνία, η οποία θα είχε, ενδεχομένως, μπορέσει να ανασάνει ή να μην ξεζουμιστεί τόσο πολύ.
Στερνή μου γνώση, λοιπόν… Αν και, μεταξύ μας, ούτε γι’ αυτό είμαι πολύ σίγουρος!
