Αναζήτηση
Το Ιράκ, όπως όλοι συμφωνούν, δεν είναι Βιετνάμ. Στο Βιετνάμ, για κάθε
στρατιώτη που χάνεται στο Ιράκ, οι Ηνωμένες Πολιτείες έχαναν δέκα. Οι
Βιετκόνγκ αντάρτες είχαν ευρύτατη λαϊκή στήριξη και έπαιρναν όπλα από μεγάλες
δυνάμεις. Και τα λοιπά.
Αλλά, η αναλογία Ιράκ – Βιετνάμ ευσταθεί κατά μία έννοια: επηρεασμένη από το
ότι στο έδαφος τα πράγματα δεν προοδεύουν γρήγορα και στο εσωτερικό της
Αμερικής μειώνεται η πολιτική στήριξη για τον πόλεμο, η Ουάσιγκτον τώρα
πιάνεται από την ιδέα ότι η γρήγορη μεταβίβαση της εξουσίας σε ιρακινά
στρατεύματα και σε Ιρακινούς πολιτικούς θα βελτίωνε τα πράγματα. Ή θα μείωνε
τον αριθμό των αμερικανικών θυμάτων. Την εποχή του πολέμου στο Βιετνάμ, η
τακτική αυτή λεγόταν «Βιετναμοποίηση», σήμερα ονομάζεται «Ιρακοποίηση». Και
τότε, όπως τώρα, δεν ήταν στρατηγική νίκης, αλλά στρατηγική εξόδου. Όλοι,
όμως, μοιάζουν τώρα να είναι υπέρ της «Ιρακοποίησης».
Αυτή η νέα στρατηγική έχει λιγότερο να κάνει με την ιρακινή δημοκρατία και
περισσότερο με την αμερικανική δημοκρατία. Ο πρόεδρος θέλει να δείξει ότι οι
Ιρακινοί διοικούν τις υποθέσεις τους και οι Αμερικανοί επιστρέφουν στα σπίτια
τους, εγκαίρως για την επανεκλογή του. Αλλά τα πράγματα μπορεί να μην
εξελιχθούν έτσι.
Οταν μιλάμε για αποστολή «Ιρακινών» στις πολύνεκρες επιδρομές στο «Σουνιτικό
τρίγωνο», για ποιους ακριβώς μιλάμε; Για Σουνίτες; Μπορεί να μη θέλουν να
κυνηγήσουν τους Μπααθιστές. Για Σιίτες ή Κούρδους; Κάτι τέτοιο θα
κινητοποιούσε ολόκληρο τον σουνιτικό πληθυσμό υπέρ των ανταρτών.
H μετάβαση. H ιδέα μιας γρήγορης μεταβίβασης της πολιτικής εξουσίας
είναι ακόμα πιο επικίνδυνη. Το ιρακινό κράτος έχει οδηγηθεί ύστερα από
δεκαετίες σταλινισμού σε κατάρρευση. Και δεν υπάρχει κανένα δημοφιλές εθνικό
πολιτικό κόμμα ή κίνημα στο οποίο να παραδοθεί η εξουσία. Μία γρήγορη μετάβαση
εξουσίας σε μία ασθενή κεντρική κυβέρνηση το μόνο που θα κάνει, θα είναι να
ενθαρρύνει τους Σιίτες, Σουνίτες και Κούρδους να διατηρήσουν ντε φάκτο
αυτονομία στις περιοχές τους και να θρυμματίσουν τη χώρα.
«Το κεντρικό πρόβλημα στο Βιετνάμ», δηλώνει ο Κένεθ Πόλακ του Ινστιτούτου
Μπρούκινς, «ήταν ότι είχαμε μία διεφθαρμένη και αναποτελεσματική τοπική
κυβέρνηση που δεν ενέπνεε ούτε την αλληλεγγύη ούτε την εμπιστοσύνη του
βιετναμέζικου λαού». Εμείς δεν έχουμε το πρόβλημα αυτό στο Ιράκ. Αλλά μία
βιαστική «ιρακοποίηση» σχεδόν σίγουρα θα το προκαλέσει.
