Εκατό ημέρες συμπληρώνονται αύριο από τη στιγμή που ο Ντόναλντ Τραμπ ορκίστηκε 45ος πρόεδρος των ΗΠΑ. Και αν κάτι κατάφερε σίγουρα είναι εκείνο που φάνταζε κάποτε αδιανόητο να δείχνει σήμερα συνηθισμένο. Συμπληρώνοντας τις 100 ημέρες προεδρίας, ο 70χρονος μεγιστάνας ακινήτων δεν έχει επιτεύγματα να επιδείξει ούτε δημοφιλία. Λιγότερο από το 42% των Αμερικανών βρίσκει θετική τη θητεία του μέχρι τώρα –το χαμηλότερο ποσοστό για οποιονδήποτε πρόεδρο στην ιστορία σε αυτό το πρώτο ορόσημο. Χαμηλότερο ακόμα και από το ποσοστό δημοτικότητας του Τζέραλντ Φορντ αφότου είχε δώσει χάρη στον Ρίτσαρντ Νίξον μετά το Γουότεργκεϊτ.

Ομως, έπειτα από 100 ημέρες ο Τραμπ φαίνεται να επωφελείται από δύο τάσεις: Πρώτον, η εκλογική του βάση ακόμα τον λατρεύει. Και οι Ρεπουμπλικανοί τον κρίνουν θετικά σε ποσοστό 84%. Η δεύτερη τάση ίσως είναι πιο δύσκολη να αποδειχθεί με αριθμούς, φαίνεται όμως σιγά-σιγά να εξαπλώνεται: η σταδιακή αποδοχή εκείνου που κάποτε φαινόταν απαράδεκτο. Σήμερα, ακόμα και πολλοί επικριτές του αρκούνται στο να σηκώσουν τους ώμους σε ένδειξη απελπισίας όταν ακούν τα όσα γίνονται στο Λευκό Οίκο.

Για παράδειγμα, όταν σε συνέντευξη που είχε δώσει στο CNN χαρακτηρίζοντας το ΝΑΤΟ «παρωχημένο» –δήλωση που έκανε τις κυβερνήσεις δεκάδων κρατών να αγωνιούν επί ημέρες για το τι πραγματικά εννοούσε και πριν λίγες ημέρες παραδέχθηκε ότι τότε δεν ήξερε τι είναι το ΝΑΤΟ και απλά είπε κάτι μεγαλεπήβολο. «Εγώ οικοδομές έκανα. Οι αγοραστές διαμερισμάτων στη Νέα Υόρκη δεν με είχαν ρωτήσει ποτέ για το ΝΑΤΟ. Δεν ήξερα. Είπα κάτι που ακουγόταν σοβαρό». ‘Η, άλλο παράδειγμα, όταν όπως μάθαμε πρόσφατα από γερμανό αξιωματούχο, κατά τη συνάντησή του με την Ανγκελα Μέρκελ την ρώτησε 10 φορές εάν μπορούν οι ΗΠΑ να κλείσουν εμπορική συμφωνία με τη Γερμανία. Ξανά και ξανά η γερμανίδα καγκελάριος τού εξηγούσε ότι η χώρα της ανήκει στην ΕΕ και θα πρέπει η συμφωνία να είναι συνολική. Την ενδέκατη φορά, ο Τραμπ –που συχνά λέει πως η προεδρία είναι πιο δύσκολο πράγμα από όσο είχε φανταστεί –της είπε ότι τότε θα κλείσει εμπορική συμφωνία με την ΕΕ. Που δεν είμαστε σίγουροι εάν γνωρίζει ακριβώς τι είναι…

Ο Ντόναλντ Τραμπ έκανε ουκ ολίγες τούμπες στα όσα υποστήριζε προεκλογικά. Τότε επέκρινε την Κίνα, τώρα την εκθειάζει, τότε ήθελε στη Δαμασκό τον Ασαντ, τώρα όχι, τότε στηλίτευε τη Γουόλ Στριτ και τους τραπεζίτες, τώρα έχει γεμίσει το υπουργικό του συμβούλιο με αυτούς και έχει κρύψει το βιβλίο επισκέψεων στον Λευκό Οίκο ώστε να μη μάθουμε ποτέ με ποιους συναντάται στο Οβάλ Γραφείο. Τότε εμφανιζόταν ως ο προστάτης των φτωχών, τώρα αποφασίζει τη μεγαλύτερη μείωση φορολογίας στην ιστορία για τις επιχειρήσεις –15% -, άγνωστο το τι θα γίνει με το έλλειμμα και ποια μέτρα θα επιβληθούν.

O αρθρογράφος των «New York Times» Νίκολα Κριστόφ το εξηγεί: «Αυτό που ξέρω είναι ότι το νομοσχέδιο αυτό αποτελεί ένα ανεύθυνο και επονείδιστο δώρο σε εκατομμυριούχους σαν τον Τραμπ. Το οποίο θα τινάξει τον προϋπολογισμό στον αέρα. Οι περικοπές δεν θα βοηθήσουν τις «δουλειές», όπως ισχυρίζεται ο Λευκός Οίκος. Αυτό θα συνέβαινε αν μειώνονταν οι φόροι στην απασχόληση που πράγματι αποθαρρύνουν τις προσλήψεις. Τα μέτρα που ανακοινώθηκαν θα ωφελήσουν τους πιο πλούσιους Αμερικανούς κι ας πάνε στον διάβολο τα ελλείμματα! Αν οι Ρεπουμπλικανοί υιοθετήσουν αυτό το «πρόγραμμα» ύστερα απ’ όλα όσα έχουν πει για τα ελλείμματα και το χρέος, θα πρέπει να κτίσουμε προς τιμή τους ένα Μνημείο στην Υποκρισία. Το φορολογικό «πρόγραμμα» του Τραμπ αποτελεί προδοσία των ψηφοφόρων του. Ο αμερικανός πρόεδρος ισχυρίζεται ότι βοηθά τον μέσο Αμερικανό ενώ στην πραγματικότητα ενισχύει τους μεγιστάνες σαν κι αυτόν».

Μ’ αυτά και μ’ αυτά μειώνεται συνεχώς ο αριθμός εκείνων που πιστεύουν ότι «ο Τραμπ τηρεί τις υποσχέσεις του» –το ποσοστό έχει πέσει στο 25%. Και είναι ίδιο το ποσοστό όσων δέχονται πως ο Τραμπ έκανε όσα υποσχεθεί για τις πρώτες 100 ημέρες. Η παράδοση να μετριέται η επιτυχία ενός νέου προέδρου στο χρονικό αυτό ορόσημο ξεκίνησε επί Φραγκλίνου Ρούζβελτ το 1933 –με μια σειρά πραγματικών επιτευγμάτων σε σύντομο χρονικό διάστημα που είχαν στόχο να ανακουφίσουν το απελπισμένο εκλογικό σώμα που ζούσε στα βάθη της Μεγάλης Υφεσης. Ο Τραμπ έχει απάντηση και γι’ αυτό. «Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να βιαστώ. Σιγά το ορόσημο…», είπε και καθάρισε.

Ισως το μόνο που έχει να επιδείξει είναι μια σειρά προεδρικών διαταγμάτων παρ’ ότι το πιο γνωστό, δηλαδή η απαγόρευση εισόδου στις ΗΠΑ πολιτών από 7 μουσουλμανικές χώρες μπλοκαρίστηκε στα δικαστήρια και μάλιστα δύο φορές. Πολλά διατάγματα αφορούν τη διάλυση της Υπηρεσίας Προστασίας Περιβάλλοντος έτσι ώστε τα κονδύλια της να στραφούν σε άλλους τομείς. Επίσης υπογράφει διατάγματα που περιορίζουν την προστασία των καταναλωτών, βοηθούν τους αδύναμους οικονομικά και ελέγχουν τις μεγάλες επιχειρήσεις.

Ο Ντέιβιντ Χόρσεϊ στους «Los Angeles Times» περιγράφει την σημερινή εικόνα ως εξής: Οι προοδευτικοί Αμερικανοί πίνουν περισσότερο και προσπαθούν να ελέγξουν το άγχος και την αγωνία τους. Οι συντηρητικοί προσπαθούν να καταλάβουν εάν ο Τραμπ είναι η απάντηση στις προσευχές τους ή ένας εφιάλτης για το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα. Οι σύμμαχοι έχουν μπερδευτεί από τις αντιφατικές δηλώσεις του και οι πιθανοί εχθροί δεν μπορούν να κατανοήσουν εάν αποτελεί πραγματικά κίνδυνο. Τα ΜΜΕ έχουν εμμονή μαζί του. «Μπορεί να έχει επιτύχει ελάχιστα σε 100 ημέρες», σχολιάζει ο αρθρογράφος, «αλλά στον σουρεαλιστικό νέο κόσμο της αμερικανικής πολιτικής κάποιος αισθάνεται σαν να έχει αλλάξει τα πάντα σε μια νύχτα».

Η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει. Οι πρώτες 100 ημέρες πέρασαν. Απομένουν 1.361 για να ολοκληρώσει τη θητεία του.

Τελευταία Νέα