Αναζήτηση
Το 2002 ο Ζινεντίν Ζιντάν έβαλε την υπογραφή του στο ένατο Τσάμπιονς Λιγκ της Βασίλισσας ως παίκτης. Το 2014 έκανε τη χαμάλικη δουλειά στο Decima της Ρεάλ, ως βοηθός του Κάρλο Αντσελότι. Το 2016 έβαλε τη σφραγίδα του στο 11ο της Βασίλισσας, ως ηγέτης της πλέον από τον πάγκο.
«Ηταν γραμμένο στα άστρα» σχολίασε ο ισπανικός Τύπος την επιτυχία του άπειρου Ζιζού να οδηγήσει τη Ρεάλ στο ενδέκατο, νικώντας για πρώτη φορά στη διαδικασία των πέναλτι. Ακόμα και ο προπονητής της Ατλέτικο Μαδρίτης Ντιέγο Σιμεόνε είδε την ήττα της ομάδας του στη διαδικασία των πέναλτι με 5-3 ως πεπρωμένο.
«Ηταν η μοίρα και αυτή τη φορά δεν ήταν στο πλευρό μας. Μία ήττα όπως αυτή είναι πικρή, αλλά είμαι περήφανος για τους παίκτες μου» είπε ο Αργεντινός.
Ο Ζιζού έγινε μέρος της Ιστορίας της Ρεάλ Μαδρίτης από τη στιγμή που πάτησε το πόδι του στο Σαντιάγο Μπερναμπέου το 2001, ως η ακριβότερη μεταγραφή του κόσμου.
ΚΑΙ ΤΩΡΑ Η «ΑΥΛΗ». Γνωρίζει πολύ καλά τις βασιλικές ίντριγκες στο μαδριλένικο παλάτι και φυσικά είχε πληροφορηθεί, όπως όλοι οι Ισπανοί, το φλερτ του προέδρου Φλορεντίνο Πέρεθ με τον προπονητή της Σεβίλλης Ουνάι Εμερι λίγα εικοσιτετράωρα πριν από τον τελικό του Μιλάνου.
Τώρα βέβαια ο Πέρεθ πίνει νερό στο όνομα του Γάλλου και υπόσχεται πως θα παραμείνει στον πάγκο της Ρεάλ τουλάχιστον μέχρι το 2018. Κανείς ωστόσο δεν τον πιστεύει. Ο Ζιντάν που χαρακτηρίζει τη Ρεάλ «σύλλογο της ζωής μου» μάλλον θα έχει την ίδια τύχη με τον Κάρλο Αντσελότι, που απολύθηκε έναν χρόνο μετά την κατάκτηση του Decima. Ή, ακόμα χειρότερα, του Βιθέντε ντελ Μπόσκε που απολύθηκε την επομένη της κατάκτησης του τίτλου το 2003, επίσης έναν χρόνο μετά τους πανηγυρισμούς για την κατάκτηση του Τσάμπιονς Λιγκ.
Υπάρχουν και χειρότερα: ο Γερμανός Γιουπ Χάινκες εκδιώχθηκε το 1998 λίγες ημέρες μετά την κατάκτηση του Τσάμπιονς Λιγκ που έσπασε ένα αρνητικό σερί 32 χρόνων, γιατί η Ρεάλ δεν κατέκτησε το πρωτάθλημα.
Το 1959 ο Αργεντινός Λουίς Αντόνιο Καρνίλια απολύθηκε από τη Ρεάλ, παρά το γεγονός ότι είχε κατακτήσει τα δύο τελευταία Κύπελλα Πρωταθλητριών. Αιτία, η απόφασή του να αφήσει εκτός τελικού του 1959 τον Φέρεντς Πούσκας.
Ο ΕΒΔΟΜΟΣ. Προς το παρόν ο Ζιζού μπορεί να αναπαυτεί τις δάφνες του, που δεν είναι και λίγες. Εγινε μόλις ο έβδομος άνθρωπος που κατακτά το βαρύτιμο τρόπαιο ως παίκτης και ως προπονητής. Εχουν προηγηθεί οι Μουνιόθ, Τραπατόνι, Κρόιφ, Ράικαρντ, Αντσελότι και Γκουαρντιόλα.
Και βέβαια κανείς από τους προαναφερθέντες δεν έφτασε στο Ιερό Δισκοπότηρο ύστερα από μόνο πέντε μήνες προπονητής στην πρώτη ομάδα.
Ο Ζιντάν προωθήθηκε από τη δεύτερη ομάδα της Ρεάλ αντικαθιστώντας τον αντιπαθή στους ποδοσφαιριστές των Μερένχες, Ράφα Μπενίτεθ στις 4 Ιανουαρίου. Οταν ρωτήθηκε αν είχε ονειρευτεί, όταν ήταν ακόμα προπονητής στη δεύτερη ομάδα, ότι θα οδηγήσει τη Ρεάλ στο Τσάμπιονς Λιγκ, ο Ζιζού αιφνιδίασε απαντώντας πως το είχε ονειρευτεί.
Στα 27 παιχνίδια που ακολούθησαν η Ρεάλ πέτυχε 22 νίκες με ένα σερί 12 επιτυχημένων αποτελεσμάτων, ενώ έχασε τον τίτλο από την Μπαρτσελόνα στον πόντο.
ΟΙ ΕΠΙΛΟΓΕΣ. Μετά τον τελικό με την Ατλέτικο ο Ζιντάν εξήγησε πως αυτό που έφερε στη Ρεάλ είναι η θετική του ενέργεια και η σκληρή δουλειά.
Τόνισε ιδιαίτερα τη δεύτερη σημειώνοντας πως πιστεύει περισσότερο σε αυτή παρά στο ταλέντο, κάτι που έδειξε και με τις επιλογές του στην ενδεκάδα του τελικού, όταν άφησε εκτός τους Χάμες και Ισκο προτιμώντας παίκτες που ιδρώνουν τη φανέλα και παίζουν για την ομάδα, όπως ο Κασεμίρο.
Και η τύχη στο πλευρό του
Η τύχη στάθηκε πολλές φορές σύμμαχος στην καριέρα του Ζιζού και όπως έχει πει και ο Ναπολέων Βοναπάρτης, «καλύτερα τυχεροί στρατηγοί παρά ικανοί». Τα δύο δοκάρια σε πέναλτι του Γκριεζμάν (κανονική διάρκεια του τελικού) και του Χουανφράν (στη διαδικασία της εσχάτης των ποινών μετά την παράταση) αποδείχθηκαν φύλακες άγγελοι του Ζιντάν.
