«Δεν μπορώ να συνδεθώ με απονευρωμένους ήρωες»

Εκτός από πρωτεύουσα στην αυτόνομη περιφέρεια της Ανδαλουσίας η Γρανάδα είναι και «η πόλη του καλού θανάτου». Ο τόπος δηλαδή όπου μπλέκεται η ιστορία της ομότιτλης παράστασης που ανεβαίνει στο Από Μηχανής Θέατρο. Τέσσερα χρόνια μετά το «Αβελάρδος και Ελοΐζα», ο Γιάννης Καλαβριανός, νικητής στο παρελθόν του Βραβείου Κάρολος Κουν για δραματουργία ελληνικού έργου, επανέρχεται με τη συγγραφή και σκηνοθεσία ενός νέου έργου για την απώλεια και τις συμπτώσεις που δένουν τις ζωές των ανθρώπων. «Οι ιδέες κυοφορούνται ερήμην μας και, όταν ωριμάζουν, μας χτυπούν την πόρτα. Ενα από τα βασικά θέματα για τα οποία συγκεντρώνω υλικό είναι η διαχείριση της απώλειας και η επανεκκίνηση της ζωής όσων μένουν πίσω. Ισως γιατί ο μεγαλύτερος φόβος μου είναι να χάσω αγαπημένους. Πριν από δύο χρόνια είδα έναν πίνακα του Φρανθίσκο Πραδίγια, με την Ιωάννα της Καστίλλης ή όπως έμεινε γνωστός «Η Τρελή». Η Ιωάννα ήταν μία ισπανίδα βασίλισσα που έζησε 9 χρόνια παντρεμένη με τον Φίλιππο τον Ωραίο των Αψβούργων και άλλα 46 πενθώντας τον θάνατό του. Ο Πραδίγια τη ζωγράφισε να στέκεται όρθια μπροστά στο φέρετρό του, κοιτώντας κάπου απροσδιόριστα. Στην πραγματικότητα, κοιτώντας μέσα της. Αυτό το βλέμμα προς τον έσω ζόφο ήταν η συνειδητή αρχή», αναφέρει.

Στο πρώτο πλάνο της αφήγησης τίθεται η περιπέτεια ενός ερωτευμένου ζευγαριού κι ένα ατύχημα που ακολούθησε και σφράγισε τη ζωή τους. Σχεδόν όλα τα γεγονότα που παρουσιάζονται κανονικά δεν θα έπρεπε να συμβούν αλλά στο έργο σχηματίζουν ένα γαϊτανάκι που προωθεί διαρκώς την πλοκή. «Οι ζωές των ηρώων καθορίστηκαν από δύο γεγονότα. Εναν κρυμμένο έρωτα που οδήγησε σε μία εξαιρετικά επικίνδυνη συμβίωση για 35 χρόνια και ένα ατύχημα που κυριολεκτικά πάγωσε τον χρόνο. Μετά από αυτό, ο καθένας κλείστηκε στον στενό εαυτό του και δεν επέτρεψε σε κανέναν να μοιραστεί οτιδήποτε. Μα ο χρόνος είναι αμείλικτος και ό,τι είναι ασύμβατο με τη ζωή αποβάλλεται ως μη βιώσιμο. Ευτυχώς οι χαρακτήρες του έργου αποφάσισαν να προχωρήσουν τη ζωή τους, με όποιο κόστος συνεπάγεται αυτό», σημειώνει ο Καλαβριανός.

Η ΙΩΑΝΝΑ Η ΤΡΕΛΗ. Η ιστορία της Ιωάννας της Τρελής περνάει στο φόντο σαν υπόμνηση. «Ηταν μία χαρακτηριστική περίπτωση ανθρώπου που δεν κατάφερε να διέλθει των ανθρωπολογικά κοινών σταδίων του πένθους και να οδηγηθεί στην αποδοχή, αλλά καθηλώθηκε σε κάποιο από αυτά. Στο έργο μία σύγχρονη οικογένεια βιώνει την απώλεια από την οποία δεν καταφέρνει να ανασυνταχθεί αν και έχουν περάσει 8 χρόνια. Η Ιωάννα και η ιστορία της αποτελούσαν ένα πολύ καλό αντίστοιχο παρόμοιας συμπεριφοράς και έτσι χρησιμοποιήθηκαν ως παράδειγμα για τους χαρακτήρες της Γρανάδας. Εστω και ως αποφυγή», τονίζει ο δημιουργός.