H μεταξουργία, η παλαιότερη εμπορευματική μεταποιητική δραστηριότητα του

ελληνικού χώρου, είχε ιδιαίτερα συστηματοποιηθεί και επικεντρωθεί στη Νότια

Ελλάδα, στην περιοχή του Μυστρά και της Καλαμάτας και σε μερικά νησιά των

Κυκλάδων. H ζήτηση του μεταξιού αυξανόταν με ταχύτητα στις πρώτες δεκαετίες

του 19ου αιώνα, χάρη στην ανάπτυξη της μεταξοϋφαντικής στην Ευρώπη. Είναι η

εποχή (δεκαετίες 1830 και 1840) που ιδρύθηκαν, κυρίως από Γάλλους και Ιταλούς

επιχειρηματίες, αναπηνιστήρια στη Θεσσαλονίκη, τη Μικρασία και τον Λίβανο.

Ανάλογο ενδιαφέρον εκδηλώθηκε, στα πρώτα κιόλας χρόνια του νέου κράτους, και

για την ελληνική μεταξουργία, από ξένους και Έλληνες επιχειρηματίες. Από τις

σχετικές πρωτοβουλίες ξεχωρίζει εκείνη της οικογένειας Δουρούτη, από τους

Καλαρρύτες, που επέστρεψε στην ανεξάρτητη Ελλάδα από την Αγκώνα, όπου είχε

εγκατασταθεί.

Ο Κωνσταντίνος Δουρούτης ίδρυσε στο τέλος της δεκαετίας του 1830 τα δύο πρώτα

μηχανικά μεταξουργεία στη Σπάρτη και τη Μεσσήνη, έχοντας εξασφαλίσει, με τη

συνεργασία του Τσάκωνα επιχειρηματία Εμμανουήλ Τσούχλου, προνόμια και

διευκολύνσεις από το ελληνικό κράτος. H πρώιμη αυτή «βιομηχανική» δράση

αντιμετώπισε αλλεπάλληλες δυσκολίες, τόσο στις σχέσεις με τον αγροτικό χώρο

όσο και στις σχέσεις με το εργατικό προσωπικό και είναι παραδειγματικές για

τις ανατροπές που συνεπαγόταν η εγκατάσταση οργανωμένης επιχείρησης

βιομηχανικού τύπου στην Ελλάδα της εποχής.

Τελευταία Νέα