Εκανα πλήρες οκτατάξιο γυμνάσιο –προ δεκαετιών. Για μερικά χρόνια διδάχτηκα αρχαία ελληνικά. Επρόκειτο για μια αθλιότητα. Παρ’ όλα αυτά, με τη χρήση κάποιων καλών λεξικών –ανάμεσά τους και εκείνο του Γρηγορίου Βερναρδάκη –μετέφρασα αργότερα Τρωάδες και Ορέστεια. Κάμποσους λυρικούς επίσης, κορφολογώντας τους για προσωπική απόλαυση.

Η ελληνική γλώσσα έχει μια εξαιρετικά πλούσια ιστορία και, βεβαίως, ένα εντελώς μίζερο παρόν. Αυτή η γλώσσα είναι το εργαλείο δουλειάς μου. Ζηλεύω τους ομότεχνούς μου, αγγλόφωνους και ισπανόφωνους κυρίως, όχι όμως μόνο αυτούς. Τους ζηλεύω αφόρητα. Και η ζήλεια φαρμακώνει. Λυτρώνομαι από αυτό το κακό αίσθημα όταν καμιά φορά αργά τη νύχτα σκέφτομαι ότι χρησιμοποιώ ίδιες λέξεις, με το ίδιο ακριβώς νόημα, όπως ο Αισχύλος, ο Θουκυδίδης, ο Αριστοτέλης: άνεμος, πόντος, δίκη, έρωτας, ουρανός, αρμονία, ρυθμός, γυναίκα.

Θεωρώ ότι η κ. Ρεπούση αδικεί τον εαυτό της αγγίζοντας ζέοντα θέματα με επιπόλαιο τρόπο. Θεωρώ ότι τον αδικεί δυο φορές όταν δηλώνει ότι τα αρχαία ελληνικά δεν τη βόηθησαν ή δεν της χρησίμευσαν σε τίποτα. Αν είναι έτσι πρόκειται για αναπηρία.

Είμαστε μονάδες ενός κόσμου που κατεβαίνει αργά στη βαθιά κοίτη της γλώσσας και της μνήμης του κι αυτή τη ροή δεν μπορεί να την κόψει κανένας.

Ο Θανάσης Βαλτινός είναι συγγραφέας, τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Τελευταίο βιβλίο του, «Ημερολόγιο 1836-2011»

Τελευταία Νέα