Σε περιόδους οικονομικής –αλλά και πολιτισμικής –κρίσης όπως αυτή που διανύουμε (ειδικά στη χώρα μας), μια παράσταση πολυθεάματος σαν το «Snowshow» μπορεί να φέρει όχι μόνο το χαμόγελο και την ανάταση αλλά να φτάσει και στην ουσία του ζητήματος, να επιστρέψουμε δηλαδή στις βαθιές, ουσιαστικές και σωτήριες ανάγκες και επιθυμίες μας. Πώς το αντιλαμβάνεστε αυτό και ποια «μέθοδο» χρησιμοποιείτε;
«Δύσκολα μπορεί κανείς να απαντήσει με μαθηματικούς όρους.Το θέατρο είναι μαγεία. Είναι μια ιδιαίτερη γλώσσα με διαφορετικά μηνύματα για τον καθένα, γι’ αυτό είναι πολύ δύσκολο να το εξηγήσει κάποιος με απλά λόγια. Θέλετε να μάθετε ποια είναι η δική μου μέθοδος, η δική μου συνταγή; Παίρνω στο σόου καλούς επαγγελματίες, οι οποίοι ταυτόχρονα είναι χαρούμενοι και ευτυχισμένοι άνθρωποι. Οσο για την κρίση, θα σας πω τι πιστεύω: αν οι άνθρωποι έκαναν κάθε ημέρα απλά πράγματα, όπως να φτιάχνουν ψωμί το πρωίή να κάνουνο ένας τον άλλον να γελάει, δεν θα υπήρχε κρίση. Η κρίση είναι επακόλουθο του ότι οι άνθρωποι κάνουν περίπλοκα πράγματα, όπως το να μαθαίνουν στα παιδιά πως τα χρήματα φέρνουν άλλα χρήματα ή με το να κάνουν κάτι που δεν είναι στα χέρια τους αλλά εξαρτάται από κάποια άλλα χέρια, και αυτά τα «άλλα χέρια» το εκμεταλλεύονται με κάποιο τρόπο. Τα δύσκολα πράγματα φέρνουν δυσκολίες στη ζωή, τα απλά κάνουν τη ζωή απλή».
Μιλάτε για την ευτυχία σαν να πρόκειται για μια προδιάθεση, μια απόφαση…
«Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να είναι κάποιος ευτυχισμένος. Ενας από αυτούς είναι να γυρνάς στα παιδικά σου όνειρα και να προσπαθείς να τα πραγματοποιήσεις! Ετσι θα είσαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος! Εδώ στο «Snowshow» θέλω να τονίσω αυτό ακριβώς, δηλαδή το ότι αν ακολουθείς τα παιδικά σου όνειρα, αν είναι αυτά ο οδηγός σου στη ζωή, τότε ναι, θα είσαι ευτυχισμένος».
Για μια χώρα όπως η Ελλάδα, η ιδέα του χιονιού παραμένει εξωτική και μαγική. Το είχατε αυτό στο μυαλό σας πριν από τις παραστάσεις εδώ;
«Μα και βέβαια το έχουμε στο μυαλό μας! Και κάνουμε ό,τι μπορούμε για να μεταφέρουμε τη μαγεία της χιονοθύελλας με τον καλύτερο τρόπο. Εμείς, εξάλλου, επιδιώκουμε να πηγαίνουμε συχνά σε χώρες που δεν έχουν παγωνιά ή χιόνι (καθόλου ή σπάνια έστω). Μας αρέσει να πηγαίνουμε με αυτό το show στη Χαβάη, στην Αφρική και αλλού, δηλαδή σε ζεστές χώρες που δεν έχουν τέτοιες κλιματικές συνθήκες γιατί εκεί, πέρα από τη μαγεία, έχουμε και το θετικό της έκπληξης!»
Σε ποιες χώρες έχετε συναντήσει το ιδανικό κοινό και σε ποιες το πιο δύσκολο;
Το έργο σας ευνοεί τη διαδραστικότητα όχι μόνο στη σχέση του κοινού με την παράσταση αλλά και στην επαφή των θεατών μεταξύ τους. Με ποιους τρόπους ενισχύετε αυτή τη σχέση και πώς το εισπράττετε εσείς ως δημιουργός;
Αναμειγνύετε τόσo διαφορετικά είδη –θέατρο, καρναβάλι, υπερθέαμα, παντομίμα, performance art, γκαγκς του βωβού κινηματογράφου –αλλά και διαφορετικές παραδόσεις καλλιτεχνικής έκφρασης (Δύση, Ρωσία, Απω Ανατολή). Πώς τα συνδυάζετε όλα αυτά;
Συνήθως στις παραστάσεις σας οι ενήλικοι ανακαλύπτουν μέσα τους το παιδί. Μήπως όμως συμβαίνει και το αντίθετο –να ανακαλύπτουν δηλαδή τα παιδιά κάποια στοιχεία ενηλίκου;
«Νομίζω πως το show έχει τέτοια λεπτά και κρυφά νήματα που ενώνουν τις ψυχές των ανθρώπων. Τα παιδιά από την άλλη έχουν περιέργεια, δεν καταλαβαίνουν, ακόμαπαρατηρούν τους γονείς τους και εδώ τους βλέπουν να γελούν και να είναι ευτυχισμένοι, οπότε ψάχνουν να βρουν τι είναι αυτό που τους κάνει έτσι!Το Slava’s Snowshow έχει πολλές πλευρές. Για παράδειγμα, στη Μόσχα το show παρουσιάζεται 14 χρόνια στο ίδιο θέατρο. Ε, λοιπόν, συμβαίνει να έχουμε πολύ συχνά το ίδιο κοινό επειδή πολλοί θεατές δεν χορταίνουν την απόλαυση!»
Πώς αντιλαμβάνεστε την ιδέα του καρναβαλιού στον 21ο αιώνα; Ποια καρναβάλια σάς έχουν εντυπωσιάσει πιο πολύ από αυτά που έχετε δει;
Τις τελευταίες δεκαετίες, η ιδιότητα του κλόουν ως performer έχει αλλάξει. Υπάρχουν πλέον σε όλο τον κόσμο ειδικές σχολές. Πώς βλέπετε αυτή τη διαδικασία ειδίκευσης και εκπαίδευσης μιας ιδιοσυγκρασιακής και «αφηρημένης» τέχνης;
Εχει αναφερθεί ότι το «Snowshow» είναι ένα έργο σε εξέλιξη. Ποιες αλλαγές θα μπορούσε να περιμένει ο θεατής σε σχέση με την περσινή παράσταση;
«Ποτέ δεν ξέρω τι θα γίνει στο show, επειδή μπορεί να με επισκεφτεί ένας φίλος μου μουσικός, να με βάλει να ακούσω κάποια μελωδία ή έναςκαθηγητής που θα μου πει κάτι που δεν έχω ξανακούσει. Ολοι αυτοί μπορούν να με εμπνεύσουν και να αλλάξει όλο το show. Για παράδειγμα κάποτε, κατά την περίοδο των παραστάσεων, έτυχε να πεθάνει ένας μεγάλος ρώσοςκαλλιτέχνης. Ηταν λοιπόν για εμάς πολύ δύσκολο να παρουσιάσουμε ένα τόσο αστείο show σε αυτό το πένθιμο πλαίσιο, οπότε σκεφτήκαμε και κάναμε κάποιες αλλαγές που τελικά διαμόρφωσαν το show σε μια διαφορετική ατμόσφαιρα».