Αναζήτηση
«Τα μέρη που συναντάμε στα ποτάμια είναι απίστευτα», έγραψε μια φίλη στο facebook, «μόνο που δεν υπάρχει άλλη οδός παρά μονάχα μέσα από το νερό για να τα προσεγγίσεις».
Εχει δίκιο και το γνωρίζουν εκατοντάδες επισκέπτες που έρχονται κάθε χρόνο για αυτόν τον λόγο στην Ελλάδα. Μόνο στον Αραχθο πέρυσι βρέθηκαν περίπου 360 καγιάκερ από όλο τον κόσμο, και κυρίως από την Αυστρία, την Τσεχία, την Ελβετία αλλά και από τη Γερμανία.
Τους «δικούς μου» Γερμανούς τούς συνάντησα σε πάρκινγκ γνωστής αλυσίδας σουπερμάρκετ κοντά στο αεροδρόμιο των Αθηνών, όπου περίμεναν τους υπόλοιπους της παρέας. Αρχηγός είναι ο Κριστόφ, 32 ετών, αεικίνητος με γυαλιά και μουστάκι και με κοντομάνικο στους 18 βαθμούς της Ελλάδας. Πριν από έναν χρόνο εργαζόταν σε εξειδικευμένο περιοδικό με θέμα τα ποτάμια, το καγιάκ και το ράφτινγκ, ενώ προς το παρόν συνεργάζεται με βάσεις σε ποτάμια στην Τουρκία και είναι επαγγελματίας οδηγός ποταμού. Με αυτή την ιδιότητα ηγείται μιας ομάδας με συνολικά δέκα καγιάκερ από τη Γερμανία έχοντας μόνιμο συνεργάτη τον λιγομίλητο Σεμπάστιαν, εαλλά και βοηθό τον έλληνα οδηγό ποταμού Νίκο Μάνθο της Via Natura (www.vianatura.gr). Οι δύο Γερμανοί ήλθαν οδικώς από τη χώρα τους με το βαρυφορτωμένο βανάκι τους και τα καγιάκ δεμένα στην οροφή, ενώ ο Νίκος κατηφόρισε με το δικό του όχημα και το φορτωμένο τρέιλερ από τα Δυτικά Τζουμέρκα.
Ο Κριστόφ θυμάται ακόμα κάποια δύσκολα ονόματα ελληνικών ποταμών, όπως είναι ο Κρικελλοπόταμος, καθώς δεν είναι η πρώτη φορά που επισκέπτεται τη χώρα μας.
«Πέρυσι ήλθα για πρώτη φορά στα ελληνικά ποτάμια και έκατσα για 20 ημέρες κάνοντας καγιάκ», λέει. «Φέτος δεν ήταν δύσκολο να πείσω την υπόλοιπη ομάδα να τους φέρω στην Ελλάδα. Απλά τους έδειξα φωτογραφίες που είχα τραβήξει». Και συνεχίζει: «Τελικά ο Αώος και ο Ερύμανθος είναι πολύ διάσημα ποτάμια στον κόσμο των καγιάκερ, ενώ επίσης δημοφιλείς είναι ο Αραχθος και ο Καλαρίτικος καθώς προσφέρουν πολλές διαδρομές. Και να σκεφτείς ότι τόσα χρόνια απέφευγα να έλθω στα ελληνικά ποτάμια καθώς υπάρχει η φήμη ότι δεν έχουν ενδιαφέρον. Οτι την άνοιξη ο καιρός είναι βροχερός ή ότι δεν έχουν νερό ή ότι η δυσκολία τους είναι τόσο μικρή που τα κάνει μη ελκυστικά», εξομολογείται. «Πήγαινα λοιπόν στη Γαλλία, στην Ελβετία ή στην Τουρκία. Οταν ήλθα όμως στη χώρα σας, ευτυχώς διαψεύστηκα. Είναι κρίμα που ο κόσμος στο εξωτερικό ξέρει μόνο για τις ελληνικές παραλίες και δεν ξέρει τον Βίκο. Οι καγιάκερ, οι πεζοπόροι και όσοι αγαπούν τα βουνά, στην Ελλάδα μπορούν να βρουν ακριβώς ό,τι ψάχνουν. Είναι κρίμα που δεν το διαφημίζετε! Αυτό που μου έκανε εντύπωση, όμως, είναι ότι τα βουνά σας είναι άδεια από κατοίκους», σχολιάζει.
Οταν πέρυσι ο Κριστόφ με τον Σεμπάστιαν ήλθαν στην Ελλάδα, τους απασχόλησαν καθόλου η οικονομική κρίση και η εικόνα της χώρας στο εξωτερικό; Ως συνήθως παίρνει τον λόγο ο Κριστόφ: «Η αλήθεια είναι ότι πέρυσι, λίγο πριν έλθουμε, το σκεφτήκαμε αρκετά. Μας προβλημάτιζε το πώς θα μας δεχθεί ο κόσμος όταν ακούσει ότι είμαστε Γερμανοί, ενώ πολλοί φίλοι μάς έλεγαν ότι είμαστε τρελοί και ότι δεν θα βρίσκουμε τρόφιμα! Ομως το μόνο περιστατικό συνέβη στα Γιάννινα, όπου μόλις κατάλαβαν από πού είμαστε, άρχισαν να μονολογούν «αχ Μέρκελ, Μέρκελ», χωρίς τελικά να πουν κάτι περισσότερο, αλλά νιώσαμε σαφώς ψυχρό το κλίμα».
Τελικά, τι γνώμη έχουν για τη χώρα μας; «Στη Γερμανία υπάρχουν διαφόρων ειδών αναφορές για την Ελλάδα και οι περισσότερες δεν είναι θετικές. Ωστόσο, κάθε αρνητική σκέψη αλλάζει όταν φτάνεις στη χώρα», λέει ο Κριστόφ και συνεχίζει με απολογητικό ύφος: «Την πρώτη φορά που έφτασα στην Πάτρα, έπιασα τον εαυτό μου να οδηγεί και να σκέφτεται «μα καλά, τόσα λεφτά παίρνουν, γιατί δεν μπορούν να φτιάξουν τον δρόμο;», μετά όμως μετάνιωσα για τη σκέψη μου, γιατί αισθάνθηκα ότι και οι Ελληνες, όπως και οι Γερμανοί, είναι πάνω από όλα Ευρωπαίοι. Ενιωσα άσχημα που το πρώτο μου συναίσθημα δεν ήταν αυτό της αλληλεγγύης. Είμαι υπεύθυνος ως Ευρωπαίος, πώς να το εξηγήσω;».
Φέρατε κανένα ευρώ από τη Γερμανία; τον ρωτάω χαριτολογώντας. Η απάντηση όμως δίνεται με πολύ σοβαρό ύφος: «Πρέπει να ξέρετε ότι γενικά οι καγιάκερ θέλουμε να είμαστε όσο πιο αυτόνομοι γίνεται. Βλέπετε πόσα τρόφιμα αγοράσαμε ήδη από το σουπερμάρκετ; Δεν είναι λίγες οι φορές που αυτά τα τρόφιμα τα αγοράζουμε και τα φέρνουμε από τη Γερμανία. Ομως φέτος αποφασίσαμε πως ό,τι ξοδέψουμε θα μείνει στη χώρα και αν έχει κακό καιρό, θα επιλέξουμε να κοιμηθούμε σε ξενώνα αντί για το αυτοκίνητο ή τη σκηνή».
Τη στιγμή που τους αποχαιρετώ, ο Σεμπάστιαν παίρνει επιτέλους τον λόγο για να δηλώσει ότι ανυπομονεί να βρεθεί στα ποτάμια και να ευχαριστηθεί όχι μόνο το παιχνίδι με το νερό αλλά και τον καλό καιρό της Ελλάδας.
Πώς είδαν όμως οι δικοί μας τη συνεργασία με τους γερμανούς επισκέπτες μας; «Επειτα από περίπου 20 ημέρες συνεργασίας μπορώ να πω ότι όλα κύλησαν άψογα», λέει ο έλληνας οδηγός ποταμού Νίκος Μάνθος που γύρισε μαζί τους σχεδόν τη μισή Ελλάδα. «Ηταν εξαιρετικά οργανωμένοι, με αυτάρκεια 100%, ενώ ξέρουν πολύ καλά τα ποτάμια της χώρας μας καθώς ανταλλάσσουν πληροφορίες μεταξύ τους. Επίσης δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι δύο βιβλία που υπάρχουν για τα ποτάμια της Ελλάδας έχουν γραφτεί από γερμανούς καγιάκερ και φυσικά οι δικοί μου τα είχαν μαζί τους! Εμειναν κάτι παραπάνω από ευχαριστημένοι από το πρόγραμμα, αν και σχολίασαν το κακό οδικό δίκτυο της Πελοποννήσου», λέει ο Νίκος και συνεχίζει: «Ενθουσιάστηκαν και με τον φούρνο που τους έφτιαξα με πλατιές πέτρες, όπου έψησαν μέχρι και πίτσες, ενώ δεν συνέβη το παραμικρό με τους ντόπιους, εκτός από το κλασικό «Μέρκελ, Μέρκελ» που ειπώθηκε σε ένα μανάβικο στην Πελοπόννησο. Ομως κι εκεί, βρε παιδί μου, φάνηκε η καλή ψυχολογία του Ελληνα. Μόλις αντιλήφθηκαν ότι οι Γερμανοί μαγκώθηκαν, άρχισαν τα γέλια, τα πειράγματα και τα κεράσματα και αμέσως έγιναν όλοι μια παρέα!».
«Οσο για τα ποτάμια, πήγαμε στον Ερύμανθο, στον Αλφειό, στον Λούσιο, στον Εύηνο και στον παραπόταμό του Κοτσαλό, στα Φιδάκια, στον Αγραφιώτη, στον Τρικεριώτη, στον Κρικελλοπόταμο, στον Βενέτικο, στον Αραχθο και στον Καλαρίτικο», αποδεικνύοντας με τις επιλογές τους τις γνώσεις τους για τους υδάτινους δρόμους της χώρας μας.
