Κάποιοι δεν είχαν πάρει στα σοβαρά τον πρόεδρο Πούτιν όταν από το 2008 στο Μόναχο είχε προειδοποιήσει πως η Ρωσία δεν πρόκειται να ανεχθεί περαιτέρω προσέγγιση του ΝΑΤΟ στα σύνορά της. Κι αυτό αφορά κυρίως τους κρεμλινολόγους της Ουάσιγκτον καθώς και τους πολιτικούς της Ουκρανίας και πολλούς της Ευρώπης. Μετά μάλιστα την άφιξη στο Κίεβο του αμερικανικού διδύμου πρέσβη Πάιετ και υφυπουργού Εξωτερικών Νούλαντ, οι αντιρωσικές προκλήσεις κορυφώθηκαν. Οδήγησαν έτσι στην αντισυνταγματική ανατροπή του φιλορώσου προέδρου της Ουκρανίας Γιανούκοβιτς και αρκετά αργότερα στην αναπάντεχη άνοδο στην εξουσία του ηθοποιού Ζελένσκι. Το σκηνικό της τελικής κρίσης είχε πλέον στηθεί. Εμενε μόνο η αφορμή για το ξέσπασμά της. Κι αυτή δόθηκε με την περιφρόνηση της συμφωνίας του Κιέβου για την αντιμετώπιση του Ουκρανικού, και από τον Ζελένσκι και από τους Δυτικούς, και με την αίτηση της Ουκρανίας να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ. Τελικά μπορούσαν να βρεθούν κι άλλοι τρόποι η κρίση να εκτονωθεί. Για τη Μόσχα όμως το ποτήρι είχε ξεχειλίσει. Και η λεγόμενη «στρατιωτική επιχείρηση» φάνηκε, κακώς, σαν η μόνη λύση. Πάνω από τρία χρόνια μετά, με τον Τραμπ ξανά στην εξουσία, με μερικές χιλιάδες νεκρούς στα πολεμικά μέτωπα, με την Ουκρανία εξαθλιωμένη, την Ευρώπη σε κρίση και την Αμερική οικονομικά κερδισμένη, βρισκόμαστε και πάλι στην αφετηρία νέων συνεννοήσεων.
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ
