Δεν νομίζω ότι υπάρχει άνθρωπος που να έχει εικόνες – έστω και αποσπασματικές, έστω και εξ αντανακλάσεως – από τις δεκαετίες του 1960 και του 1970 και να μην ένιωσε ένα σπάσιμο στην είδηση του θανάτου του Βασίλη Βασιλικού. Βεβαίως και η παρουσία του ήταν, από τότε, συνεχής, πολυπαραγωγική, επιδραστική και ποικιλότροπη. Στη λογοτεχνία, τη διανόηση, την πολιτική. Είναι όμως αναπόσπαστο κομμάτι της μυθολογίας εκείνης της εποχής, της τελευταίας, κατά τη γνώμη μου, εποχής, που αυτή η χώρα παρήγε ακόμα μύθους (και μακάρι στο μέλλον να αναδειχθούν και πιο πρόσφατες αφού οι μύθοι αναδύονται μέσα από το φάσμα του χρόνου). Αποτελεί συγχρόνως δημιουργό και φιγούρα της, ένας συγγραφέας με χαρακτηριστικά που προσομοιάζουν με αυτά ενός ροκ σταρ. Με το ιδιαίτερο και σταθερό ενδυματολογικό στυλ του και την αίσθηση που έδινε, ακόμη και αν δεν τον γνώριζες προσωπικά, ότι, με αφορμή τη λογοτεχνία, θα μπορούσε να μιλάει για ένα καλό κρασί. Ή το αντίθετο.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή