Για τους Πράσινους των μουσείων

Δεν πολυπιστεύω στις «γενιές». Χρησιμοποιώ εδώ τη λέξη, πρόχειρα, για να πω ότι κάθε «γενιά» κάνει τα δικά της λάθη και τρέφει τις δικές της αυταπάτες. Πολλοί από τους baby boomers είχαν στραφεί προς τον ολοκληρωτισμό: στις δεκαετίες του 1960, του 1970, του 1980, νέοι, φυσιολογικοί κατά τα άλλα, είχαν εξιδανικεύσει τα καθεστώτα της Σοβιετικής Ενωσης και της μαοϊκής Κίνας· ο ακτιβισμός τους, σφοδρός και χρονοβόρος, βασιζόταν στην αμάθεια, στον δογματισμό και στο κοινωνικό μίσος- κυρίως, βασιζόταν στη συμπεριφορά της αγέλης. Ακόμα και όσοι παρίσταναν τους αντιδογματικούς ήταν αρτηριοσκληρωτικοί από την ηλικία των δεκαεννέα ετών, μέλη ενός κοπαδιού με ενιαία σκέψη και λεξιλόγιο. Σήμερα, ένα μέρος των Millennials έχει προσκολληθεί σε μια εξίσου αυταρχική ιδεολογία και πρακτική: η woke και η cancel culture, παρά τις αγαθές προθέσεις περί ισότητας και δικαιοσύνης, είναι φασιστοειδείς· επιβάλλουν τη διαρκή εκδίκαση των λόγων και των πράξεων του καθενός -το πώς και το γιατί φτάσαμε σ’ αυτό το σημείο είναι μακρά συζήτηση. Η πιο πρόσφατη συνιστώσα αυτής της woke κουλτούρας είναι οι οικολογικές ομάδες που, για να ευαισθητοποιήσουν το ευρύ κοινό στο πρόβλημα της φτώχειας και του περιβάλλοντος -ιδιαίτερα του κλίματος- ρίχνουν σαλάτες σε έργα τέχνης και κολλάνε τα χέρια τους με super glue σε τοίχους μουσείων. Συνέβη στην Εθνική Πινακοθήκη του Λονδίνου, στο Πράδο της Μαδρίτης, στο Λέοπολντ της Βιέννης· συνέβη στο Mauritshuis της Χάγης και στο Μιλάνο.