Στα πρώτα μεταψυχροπολεμικά χρόνια μια έννοια κυριαρχούσε, αποτελώντας ταυτόχρονα αναλυτικό εργαλείο αλλά και «σύνθημα» (στη χώρα μας και υποχρεωτική ενότητα στο μάθημα της Εκθεσης – Εκφρασης): η παγκοσμιοποίηση. Η κατάρρευση της Σοβιετικής Ενωσης, η διάλυση του «σοσιαλιστικού μπλοκ», η διεκδίκηση από την Κίνα να ενταχθεί πλήρως στις διαδικασίες καπιταλιστικής διεθνοποίησης, η διαρκής αύξηση του μεγέθους των πολυεθνικών επιχειρήσεων, όλα φαίνονταν να κατατείνουν στη διαμόρφωση ενός κόσμου πολύ πιο ενοποιημένου και αλληλεξαρτημένου παρά ποτέ. Από τη θεωρία η έννοια περνούσε στην πολιτική και γινόταν ένα είδος πολεμικής κραυγής απέναντι σε όποιον θεωρούσε ότι μπορούσε να υπάρξει μια εναλλακτική.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή