«Το αγόρι με τη ριγέ πιτζάμα»: συμβάλλει ή εμποδίζει στην κατανόηση του Ολοκαυτώματος;

Ο εννιάχρονος Μπρούνο δεν έχει ιδέα για την Τελική Λύση ή το Ολοκαύτωμα. Το μόνο που ξέρει είναι ότι ο αξιωματικός πατέρας του πήρε την οικογένειά του από το Βερολίνο σ’ ένα οίκημα σε μια απομονωμένη περιοχή, όπου δεν έχει τίποτε να κάνει και κανέναν για να παίξει. Μέχρι τη στιγμή που συναντά τον Σμούελ, ένα αγόρι που ζει στην άλλη μεριά του συρματοπλέγματος και που, όπως και άλλοι άνθρωποι εκεί, φορά μια στολή σαν ριγέ πιτζάμα. Ο Ιρλανδός Τζον Μπόιν έγραψε το 2006 το βιβλίο «Το αγόρι με τη ριγέ πιτζάμα» περιγράφοντας μια φιλία με ανατρεπτική κατάληξη μεταξύ του γιου ενός αξιωματικού του Αουσβιτς και του εβραίου συνομήλικού του που είναι αιχμάλωτος. Το βιβλίο (στα ελληνικά από τις εκδόσεις Ψυχογιός) όπως και η ομώνυμη ταινία (φωτογραφία) χρησιμοποιούνται σήμερα ως εργαλεία διδασκαλίας από το 35% των εκπαιδευτικών της μέσης εκπαίδευσης στην Αγγλία. Σύμφωνα όμως με την έρευνα του Κέντρου Εκπαίδευσης για το Ολοκαύτωμα του Πανεπιστημιακού Κολεγίου του Λονδίνου, πολλοί μαθητές που διάβασαν το βιβλίο κατέληξαν σε προβληματικές παρανοήσεις της ιστορίας του Ολοκαυτώματος. Οπως ότι οι «συνηθισμένοι Γερμανοί» είχαν μικρή ευθύνη αφού ήταν ανίδεοι για τις εκτυλισσόμενες θηριωδίες. Ο Μπόιν υπερασπίστηκε το βιβλίο δηλώνοντας στην «Guardian» ότι είναι δουλειά των δασκάλων να κατανοήσουν τα παιδιά τη διαφορά μεταξύ φανταστικής ιστορίας και πραγματικότητας.