Δεν ήταν μόνο η χαρά για το νέο χρυσό μετάλλιο, αυτή τη φορά στο μήκος. Δεν ήταν μόνο η έκπληξη για έναν θρίαμβο που λίγοι τον περίμεναν. Ηταν και η συγκίνηση για τη σεμνότητα του Χρυσού Ολυμπιονίκη. Για τον τρόπο που μίλησε αυτό το 23χρονο παιδί μετά τον άθλο του. «Δεν έπρεπε να κερδίσω εγώ σήμερα, έπρεπε να κερδίσει ο Ετσεβαρία, ήταν καλύτερος» είπε ο Μίλτος Τεντόγλου. «Η πρώτη θέση ήταν πολύ τυχερή».

Αυτή είναι η Ελλάδα. Και δεν μπορεί να περιοριστεί σε κλισέ, σε συμβατικά συγχαρητήρια, σε συνηθισμένες δηλώσεις για το πόσο υπερήφανους μας κάνουν τα παιδιά της. Είναι κάτι πολύ περισσότερο. Το συνειδητοποιούμε βλέποντας το ένα από τα παιδιά αυτά να χαμογελάει, το άλλο να δακρύζει, το τρίτο να λέει «μωρέ, κατά λάθος έγινε» και να μας κλείνει το μάτι, το τέταρτο να μας δίνει ήδη ραντεβού για την επόμενη μάχη. Ο καλλιτέχνης το έχει διατυμπανίσει εδώ και σαράντα χρόνια σ’ εκείνο το τσάμικο: «Η Ελλάδα που αντιστέκεται/ η Ελλάδα που επιμένει/κι όποιος δεν καταλαβαίνει/ δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει».

Δεν είναι εθνικιστικοί οι στίχοι του Σαββόπουλου. Δεν υποδηλούν ανωτερότητα, αλλά διαφορετικότητα. Δεν υμνούν το μαζικό, αλλά το μοναχικό. Οπως μοναχική είναι η πορεία των άξιων αθλητών μας, οδηγώντας τους σε μεγαλύτερες ή μικρότερες επιτυχίες, γιατί επιτυχία αδιαμφισβήτητη αποτελεί από μόνη της η συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Μια υπόκλιση. Κι ένα χειροκρότημα. Σε όλους.