Θυμάμαι τις Νύχτες Κωμωδίας της αείμνηστης Λουκίας Ρικάκη στο 104 της Θεμιστοκλέους, λίγο πριν από την Καλλιδρομίου, όπου πρωτοβλέπαμε την ελληνική οργανωμένη εκδοχή του σταντ απ. Από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι, οι έλληνες σταντ απ κωμικοί έχουν κάνει θαύματα, έχουν εξελιχθεί μαζί με την ελληνική κοινωνία και δεν αντιμετωπίζονται πια ως όρθιοι αστειάτορες εν μέσω ποτών ή καπνών. Βλέποντας κανείς σήμερα παραστάσεις, δεν μπορεί παρά να θαυμάσει σε πολλές περιπτώσεις την επιτυχία απεικόνισης, αποδόμησης και λοξής καταγραφής της νεοελληνικής κοινωνίας, σαρκασμού, αυτοσαρκασμού αλλά και υποδόριας πίκρας που φέρει η σημερινή φρουρά αυτής της δύσκολης τέχνης. Δύο εκ των πιο ξεχωριστών και καλύτερων σταντ απ κομίντιαν με πολλά χιλιόμετρα όρθιας παράστασης μας μιλούν για όλα αυτά, όχι όρθιοι και όχι με μικρόφωνο ή με το άγχος να «πεθάνουν» (δηλαδή να μη γελάσει κανείς με αυτό που λένε) όπως στη σκηνή. Κυρίες και κύριοι, ο Λάμπρος Φισφής και ο Δημήτρης Χριστοφορίδης.