Έντυπη Έκδοση
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου του tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Αν είστε συνδρομητής μπορείτε να συνδεθείτε από εδώ:
Σύνδεση μέλους
Αν θέλετε να γίνετε συνδρομητής μπορείτε να αποκτήσετε τη συνδρομή σας εδώ:
Εγγραφή μέλους
Χωρίς κανένα προφανή λόγο, δικαιολογία ή αιτιολογία, ο ΣΥΡΙΖΑ ξέθαψε το τσεκούρι του πολέμου με τον Μητσοτάκη.
Προσωπικά με τον Μητσοτάκη.
Δεν ξέρω αν το μέτρησαν σωστά. Δεν ξέρω αν είδαν μια λύση στο αδιέξοδο ή απλώς έκαναν ένα άλμα στο κενό. Δεν ξέρω αν το αποφάσισαν συνειδητά ή αν παρασύρθηκαν σε ένα κλίμα που δημιούργησαν άλλοι.
Ποιοι άλλοι;
Είτε διάφορες υστερικές δυνάμεις της άκρας Αριστεράς που καταφανώς δεν πολιτεύονται για το καλό του ΣΥΡΙΖΑ ή της χώρας.
Είτε κάποιοι παράγοντες του Τύπου που εμπλέκονται σε ποινικές υποθέσεις, οδεύουν στα δικαστήρια και ρισκάρουν τη σύγκρουση επειδή δεν έχουν πολλά να χάσουν.
Κατά κανόνα είναι οι ίδιοι που έχουν διαχρονικά ειδικευτεί σε προσωπικές επιθέσεις κατά του Μητσοτάκη και της οικογένειάς του.
Είτε μερικοί ανόητοι που νομίζουν ότι έτσι θα ρίξουν την κυβέρνηση ή ότι θα αποκτήσουν δέκα λεπτά δημοσιότητας.
Ο,τι κι αν ισχύει όμως το αποτέλεσμα είναι ότι η αξιωματική αντιπολίτευση κήρυξε τον πόλεμο στον Μητσοτάκη. Προσωπικά. Με μια καμπάνια που προφανώς υπακούει σε κάποιας μορφής κεντρικό σχεδιασμό.
Δεν θα ασχοληθώ αν είναι αβάσιμα όσα του προσάπτουν στον απόηχο της «υπόθεσης Λιγνάδη» - διαβάσαμε ακόμη και πως υποθάλπει δίκτυο διακίνησης ανηλίκων στο... Μαξίμου!
Τα περισσότερα μου φαίνονται απλώς αστεία. Αλλά δεν είμαι ελεγκτής της σοβαρότητας των πραγμάτων. Και προφανώς δεν θα αμφισβητήσω την επιλογή της αντιπολίτευσης. Αυτοί ξέρουν και δικαίωμά τους να καβαλήσουν τα άλογα.
Απλώς έχω μάθει στη ζωή πως όταν ξεκινάς έναν πόλεμο πρέπει τουλάχιστον να ξέρεις και πώς θα τον τελειώσεις. Είμαι βέβαιος ότι γνωρίζουν πως δεν θα πολεμήσουν μόνοι τους. Θα πολεμήσουν κι οι άλλοι. Κι ότι φυσικά η έκβαση των εχθροπραξιών δεν είναι προδιαγεγραμμένη.
Θυμάμαι καλά πως την ίδια επισήμανση είχα κάνει και πριν από τρία χρόνια, τον Φεβρουάριο 2018, όταν η τότε κυβέρνηση δρομολόγησε την υπόθεση Novartis. Αν αμφιβάλλει κανείς για τη βασιμότητα της επισήμανσης μπορεί να ρωτήσει τον αγωνιστή «Ρασπούτιν».
Αλλά φυσικά αυτό δεν σημαίνει ότι πέφτω πάντα μέσα.
Μπορεί αυτή τη φορά να έχει ο ΣΥΡΙΖΑ όλο το δίκιο με το μέρος του. Μπορεί να παρατάσσει πλούσιο στράτευμα και πολεμοφόδια. Μπορεί να διαθέτει ανεξάντλητες δυνάμεις και επιχειρήματα.
Αλλά μπορεί και όχι.
Στην περίπτωση αυτή εκείνο που θα μείνει στο τέλος είναι ότι ξέθαψαν το τσεκούρι ενός προσωπικού πολέμου με τον Μητσοτάκη.
Με ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Και για τον Μητσοτάκη. Και για εκείνους.
Αλλά δυστυχώς και για τη χώρα.
