Έντυπη Έκδοση
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου του tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Αν είστε συνδρομητής μπορείτε να συνδεθείτε από εδώ:
Σύνδεση μέλους
Αν θέλετε να γίνετε συνδρομητής μπορείτε να αποκτήσετε τη συνδρομή σας εδώ:
Εγγραφή μέλους
Υπάρχουν δυο γωνίες από τις οποίες μπορεί να κοιτάξει κανείς την υπόθεση των καταγγελιών της ολυμπιονίκου Σοφίας Μπεκατώρου που συγκλόνισαν το πανελλήνιο και στάθηκαν αφορμή για να ανοίξουν πολλά στόματα. Από τη μια μπορεί να δει κανείς το πώς η θέση μιας αθλήτριας στο ανδροκρατούμενο θερμοκήπιο του αθλητισμού μπορεί να γίνει εξαιρετικά άβολη αν απέναντί της βρεθεί ένας θρασύς τύπος που δεν δείχνει σε μια γυναίκα τον σεβασμό που της πρέπει. Από την άλλη η ιστορία έχει σχέση με την εξουσία και την κατάχρησή της.
Ορια
Πριν από λίγο καιρό έγινε ο κακός χαμός στη Βουλή όταν ο υφυπουργός Αθλητισμού Λευτέρης Αυγενάκης κατέθεσε το νομοσχέδιο που βάζει όρια στην παρουσία παραγόντων στις αθλητικές ομοσπονδίες - όρια που έχουν να κάνουν και με τις θητείες και με τις ηλικίες τους. Παρόλο που δεν ασκήθηκε από την αντιπολίτευση μεγάλη κριτική στο νομοσχέδιο (κανείς δεν θέλει να παίξει τον ρόλο του υπερασπιστή των γερόντων που επί της ουσίας το νομοσχέδιο τελειώνει…), ήταν αρκετοί οι βουλευτές που προέβλεπαν ότι δεν θα εφαρμοστεί - και δεν μιλάω μόνο για τους βουλευτές της αντιπολίτευσης. Ο βασικός λόγος είναι ότι συγκρούσεις τέτοιου είδους ανάμεσα σε έναν υφυπουργό Αθλητισμού και στους δεινόσαυρους των ομοσπονδιών είχαμε συχνά. Μολονότι οι δεινόσαυροι οι πραγματικοί εξαφανίστηκαν, παρά το μέγεθος και τη δύναμή τους, οι δεινόσαυροι των ομοσπονδιών εξακολουθούν να επιβιώνουν - δεν μπορώ να πω το ίδιο και για τους υφυπουργούς. Το γεγονός μάλιστα ότι διάφοροι υφυπουργοί έσπασαν τα μούτρα τους προσπαθώντας να τους στείλουν σπίτι έχει δημιουργήσει και την εντύπωση ότι είναι ανίκητοι - αυτή την εντύπωση ασπάζονται οι βουλευτές και λένε ότι πάλι κάτι θα συμβεί και οι δεινόσαυροι θα γλιτώσουν: μπορεί π.χ. το ΣτΕ να βγάλει τον νόμο αντισυνταγματικό, τίποτα δεν αποκλείεται.
Χαμός
Πολλοί αναγνώστες θα θεωρήσουν τον όρο «δεινόσαυροι» υπερβολικό: η υπερβολή ωστόσο είναι από τη μεριά μου απλά ένας τρόπος περιγραφής μιας ατελείωτης θητείας. Εκείνες τις μέρες που γινόταν στη Βουλή ο χαμός με τη συζήτηση επί του νομοσχεδίου είχα κοιτάξει να δω πόσους από τους προέδρους αυτό αφορά: εξεπλάγην ακόμα κι εγώ ανακαλύπτοντας πως τους αφορά όλους. Υπενθυμίζω ότι ο Αυγενάκης έβαλε ως όριο αποχώρησης τα 71 έτη και τις τρεις θητείες.
Ηλικίες
Παρακαλώ, προσέξτε απλά ηλικίες και θητείες. Το ηλικιακό όριο των 71 ετών οδηγεί στην έξοδο τον Γιώργο Βασιλακόπουλο (Ομοσπονδία Μπάσκετ), γεννημένο το 1939, αλλά και τον 74χρονο Δημήτρη Διαθεσόπουλο (ΚΟΕ), τον 72χρονο Αντώνη Δημητρακόπουλο (Ομοσπονδία Ιστιοπλοΐας) και τον 75χρονο Μανώλη Κατσιαδάκη (Ομοσπονδία Ξιφασκίας). Στη λίστα με όσους έχουν συμπληρώσει προ πολλού τις τρεις θητείες υπάρχουν και ο Θανάσης Βασιλειάδης (Ομοσπονδία Γυμναστικής), ο Γιάννης Καρράς (Ομοσπονδία Κωπηλασίας), ο Ισίδωρος Κούβελος (Ομοσπονδία Ιππασίας), ο Μανώλης Κολυμπάδης (Ομοσπονδία Πινγκ - Πονγκ), ο Αντώνης Νικολόπουλος (Ομοσπονδία Κανόε Καγιάκ) και ο Σπύρος Ζανιάς (Ομοσπονδία Τένις). Το πράγμα γίνεται πιο εντυπωσιακό αν δεις τα συνολικά χρόνια που κάποιοι από αυτούς βρίσκονται στις ομοσπονδίες.
Δεκαετίες
Ο Βασιλακόπουλος είναι στην ΕΟΚ από τη χρονιά της ίδρυσής της, το 1970: έχει περάσει από όλες τις θέσεις και είναι 23 χρόνια πρόεδρος. Ο Διαθεσόπουλος είναι στην Ομοσπονδία Κολύμβησης 30 χρόνια πρόεδρος. Ο Δημητρακόπουλος στην Ιστιοπλοΐα 23. Ο Κατσιαδάκης στην Ξιφασκία 31 - ήταν και αθλητής ο ίδιος. Ο Βασιλειάδης έχει 13 χρόνια πρόεδρος στην Ομοσπονδία Γυμναστικής και ο Ζανιάς είναι πρόεδρος στην Ομοσπονδία Τένις από τότε που εγώ πήγαινα στο Λύκειο: στον Πανελλήνιο τον φωνάζαμε πρόεδρο από τότε. Δίπλα σε όλους αυτούς υπάρχει για δεκαετίες ένα ολόκληρο entourage φίλων τους που λειτουργούν ως μέλη ΔΣ, σύμβουλοι, τεχνικοί διευθυντές κ.λπ. Πρέπει επίσης να πω ότι όλοι σχεδόν είχαν κατά καιρούς και διεθνή αξιώματα. Ο Βασιλακόπουλος ήταν αντιπρόεδρος της FIBA. O Διαθεσόπουλος είναι έως σήμερα μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Κολύμβησης (FINA). Οι πιο πολλοί έκαναν καριέρες τεράστιες και αξιοζήλευτες και, προς Θεού, δεν μπορεί να τους καταδικάσει κάποιος κρεμώντας τους άδικες ταμπέλες. Αλλά είναι αδύνατο να διοικείς μια ομοσπονδία τόσα χρόνια χωρίς να έχεις φέρει τα πάντα στα μέτρα σου. Τα χρήματα που έχουν περάσει από τα χέρια σου π.χ. είναι τόσο πολλά, που ακόμα κι αν τα έχεις διαχειριστεί άριστα δεν μπορεί παρά να δημιουργούν την υπόνοια (δίκαιη ή άδικη) πως σε βοήθησαν να «χτίσεις» το όνομά σου.
Εφυγαν
Πιστεύω πως όλοι οι άνθρωποι αυτοί αγαπούν τα αθλήματα που υπηρέτησαν και φυσικά και βλέπουν παράγοντες, αθλητές, προπονητές, ακόμα και διαιτητές, ως οικογένειά τους. Στον Ολυμπιακό του μπάσκετ π.χ. λένε ότι ο Βασιλακόπουλος από την αγάπη του για τρεις διαιτητές τούς οδήγησε στην απόφαση να φύγουν από το πρωτάθλημα. Είμαι βέβαιος ότι λίγοι αγαπούν στην Ελλάδα το τένις πιο πολύ από τον Ζανιά και πιστεύω πως ο Διαθεσόπουλος έχει κάνει παρά πολλά για τον υγρό στίβο. Αλλά το θέμα δεν είναι η προσφορά όλων αυτών: είναι η εξουσία και η όποια κατάχρησή της.
Μονάρχες
Εγώ μπορώ να δεχτώ ότι όλοι υπήρξαν άριστοι πρόεδροι, γι' αυτό και έχουν επανεκλεγεί τόσες φορές. Αλλά από τη στιγμή που έχουμε να κάνουμε με άμισθες θέσεις δεν είναι λογικό οι θητείες τους να είναι τόσο μεγάλες, γιατί εν τέλει αυτή η παντοκρατορία τους δεν κάνει καλό στο ίδιο το άθλημα: οι μονάρχες και οι μοναρχίες ανήκουν σε άλλους αιώνες και η εξέλιξη απαιτεί σε όλους τους τομείς νέο αίμα. Οι νέοι φέρνουν ιδέες, ενθουσιασμό, όρεξη για δουλειά. Και ειδικά σε έναν τομέα όπως ο αθλητισμός, που έχει να κάνει με τους νέους κυρίως, δεν είναι δυνατόν στη διοίκηση των ομοσπονδιών να υπάρχουν άνθρωποι με τόσο πολλές θητείες: άθελά τους δημιουργούν την εντύπωση πως οι ομοσπονδίες είναι φέουδα στα οποία ισχύει μόνο ο νόμος τους. Και είναι κρίμα ριζώνοντας σε αυτές να δημιουργούν μια τέτοια εντύπωση.
Κατάθεση
Το ακόμα χειρότερο είναι αυτό που στην υπόθεση της Μπεκατώρου βγήκε στο φως: η κατάχρηση εξουσίας δημιουργεί μια βεβαιότητα ότι είσαι υπεράνω του νόμου. Το πόσο κακό μπορεί να κάνει αυτό το βλέπεις διαβάζοντας την κατάθεση ψυχής της αθλήτριας. Αυτό για το οποίο μιλά είναι το πώς κάποιος ξεπερνά τα όρια, δημιουργώντας της παράλληλα κι ένα είδος ψυχαναγκασμού που της επιβάλλει να κρατήσει κλειστό το στόμα της. Πώς να τα βάλεις με ανθρώπους που θα βρεις μπροστά σου, όχι μόνο εδώ, αλλά ενδεχομένως ακόμα και τα παιδιά σου αν θελήσουν να συνεχίσουν, όπως κι εσύ, να αθλούνται; Η απόλυτη εξουσία, λένε, διαφθείρει απόλυτα. Σκεφτείτε πόσο διαφθείρει αυτή που δεν έχει τέλος...
