O Δημήτρης Εμμανουηλίδης έχασε τη μητέρα του όταν ακόμα δεν ήξερε τι θα πει… κανονική ζωή. Ηταν λίγους μήνες αφού είχε κλείσει τα 16 του χρόνια. Μικρό παιδί, που ζούσε το όνειρό του στις ακαδημίες του Παναθηναϊκού, να κάνει το επόμενο βήμα, να χτυπήσει την πόρτα της πρώτης ομάδας. Ενα τόσο δύσκολο γεγονός στη ζωή κάθε ανθρώπου γίνεται ακόμα πιο βαρύ σε μια τόσο ευαίσθητη ηλικία. Σε μια ηλικία που οι γονείς σου είναι ακόμα το μεγάλο σου στήριγμα. Εκείνοι που θα σου δείξουν τον δρόμο για να πιάσεις τη ζωή από τα μαλλιά και να προχωρήσεις. Το ξέσπασμά του on camera το βράδυ της Κυριακής έδειξε την ανθρώπινη πλευρά όχι μόνο του νεαρού ποδοσφαιριστή του Παναθηναϊκού, αλλά ολόκληρου του ποδοσφαίρου. Πολλές φορές βλέπουμε μονάχα τη μεγάλη εικόνα. Εκείνη που έχουμε συνηθίσει, εκείνη που βγαίνει προς τα έξω κυρίως από τους μεγαλύτερους ποδοσφαιριστές και τους πιο πλούσιους. Τη χλιδή, τις ανέσεις, τη… μεγάλη ζωή. Το φαίνεσθαι που βγαίνει προ τα έξω από το ποδόσφαιρο, τα μεγάλα συμβόλαια, την αναγνωρισιμότητα. Οταν όμως ο καθένας γυρίζει σπίτι του ύστερα από ένα παιχνίδι και κλείνει την πόρτα αυτού; Τότε κουβαλά τα δικά του, ανθρώπινα προβλήματα.
Ο Δημήτρης Εμμανουηλίδης άφησε το συναίσθημα να μιλήσει αντί για εκείνον. Και το συναίσθημά του μίλησε στην καρδιά όλων μας. Το ποδόσφαιρο μπορεί να συγκινήσει. Να συγκλονίσει. Να μας κάνει όλους να σκεφτούμε πέρα απ’ αυτό. Πέρα από τα φώτα της δημοσιότητας. Να μας κάνει όλους να σκεφτούμε πως εκείνοι που αγωνίζονται μέσα στο γήπεδο είναι άνθρωποι. Κανονικοί. H σκηνή με τον Εμμανουηλίδη να πέφτει και να κουρνιάζει στην αγκαλιά του δημοσιογράφου της Nova θα μείνει ως μία από τις πιο δυνατές στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Και κάθε φορά που θα σκεφτόμαστε πως ο αντίπαλος είναι… εχθρός, ας σκεφτόμαστε πρώτα αυτό το κούρνιασμα του Εμμανουηλίδη. Και πως ο αντίπαλος είναι πρώτα και πάνω απ’ όλα ένας άνθρωπος.
