Ο θάνατος του Ντιέγκο Μαραντόνα αναδεικνύει καθημερινά άγνωστες ιστορίες από τη ζωή του που δεν έχουν σχέση με ναρκωτικά και μαφίες αλλά με τη δοτικότητά του ως ανθρώπου.

Ο Πέδρο Νταμιάν Μονσόν ήταν συμπαίκτης του Ντιεγκίτο στο Μουντιάλ του 1990. Ηταν αυτός που είχε πετύχει το γκολ στην ισοπαλία 1-1 με τη Ρουμανία αλλά και αυτός που αποβλήθηκε στον χαμένο τελικό με τη Γερμανία.

Πριν από μερικά χρόνια βρέθηκε στο χείλος της αυτοκτονίας λόγω κακής ψυχολογικής κατάστασης. Εχοντας το πιστόλι στον κρόταφο, ένα κλικ πριν από το απονενοημένο, τηλεφώνησε στον Μαραντόνα για να του ζητήσει βοήθεια. «Εχοντας το πιστόλι στο κεφάλι σκέφτηκα «θα τηλεφωνήσω στον Ντιέγκο, αν δεν έρθει, θα αυτοκτονήσω»».

Ο Ντιέγκο απάντησε στο τηλεφώνημα: «Του είπα πως πρέπει να τον δω. Με ρώτησε αν είμαι καλά και του περιέγραψα την κατάστασή μου. Κατάλαβε αμέσως πως κάτι μου συμβαίνει».

Ο Ντιεγκίτο έτρεξε αμέσως κοντά του, τον αγκάλιασε, αλλά ο Μονσόν δεν του αποκάλυψε ποτέ τις προθέσεις του γιατί θα είχε άσχημα ξεμπερδέματα. «Ημασταν τυχεροί που τον γνωρίζαμε ως άνθρωπο και όχι μόνο ως ποδοσφαιριστή», είχε δηλώσει πριν από καιρό ο Μονσόν. Ο παλαίμαχος ποδοσφαιριστής δεν ήταν ο μόνος που είχε ζητήσει τη βοήθεια του Μαραντόνα.

Ο επίσης συμπαίκτης του στην Εθνική Αργεντινής και παγκόσμιος πρωταθλητής το 1978, Αλμπέρτο Ταραντίνι, αντιμετώπισε πολύ σοβαρό οικονομικό πρόβλημα σε σημείο να μην έχει να πληρώσει για το σχολείο των παιδιών του. «Δεν είχα χρήματα, και ήρθε με τον Κλάουντιο να μου δώσει χρήματα για να καλύψει τα έξοδα. Είναι τεράστια η αγάπη και ο σεβασμός που νιώθω γι’ αυτόν».

Ο Μαραντόνα έχει συμμετάσχει επίσης σε πολλούς φιλανθρωπικούς αγώνες μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας και διακινδυνεύοντας τη σωματική του ακεραιότητα. Οπως στο παιχνίδι της 27ης Φεβρουαρίου 1992 όταν συμμετείχε σε ματς μαζί με φίλους του για να συγκεντρωθούν χρήματα για να αγοραστεί το σπίτι στο οποίο θα έμενε ο Πέδρο Μπρέντελ, ένα παιδί με σύνδρομο Ντάουν.

Γ.Ν.