«Θέλω να δίνω φωνή στους κομπάρσους της Ιστορίας»

Είναι δύσκολο όταν διαβάσει κάποιος τον τίτλο του νέου βιβλίου του Νίκου Δαββέτα «Αντρες χωρίς άντρες» (εκδόσεις Πατάκη) να μην ανακαλέσει στη μνήμη του τον τίτλο της συλλογής διηγημάτων του Ερνεστ Χέμινγουεϊ «Αντρες χωρίς γυναίκες». Στις σελίδες, όμως, του νέου μυθιστορήματος του βραβευμένου από την Ακαδημία Αθηνών έλληνα συγγραφέα δεν πρωταγωνιστούν πρεζάκια, στρατιώτες κι απατεώνες, όπως στις σκληρές ιστορίες που αφηγείται ο αμερικανός νομπελίστας. Για ακόμη μία φορά κοιτάζει με θάρρος το παρελθόν. Τολμά να αναμετρηθεί μαζί του όχι με το προσωπείο ενός ήρωα, όπως εκείνων που αναδύονται από τα παλαιάς κοπής εγχειρίδια Ιστορίας, αλλά με το πρόσωπο του ανθρώπου της διπλανής πόρτας, εκείνου που έζησε τα γεγονότα, πληγώθηκε από αυτά και επέλεξε να κουκουλώσει τις πληγές του για να συνεχίσει. Μέχρι τη στιγμή που η αναπόφευκτη αντιπαράθεση με την επόμενη γενιά να τον αναγκάσει να επιστρέψει στα τραύματα που δεν έκλεισαν, αλλά και να δείξει στους άλλους την αλήθεια όπως την αντιλαμβάνεται μέσα από το δικό του πρίσμα. «Τα μυθιστορήματά μου εκκινούν από το παρόν. Αφορούν ανθρώπους σύγχρονούς μας, που η ζωή τους όμως καθορίστηκε από ένα ιστορικό γεγονός ή καλύτερα από ένα τραύμα που αποκτήθηκε σε μια συγκεκριμένη ιστορική περίοδο κι αυτό το τραύμα τούς ακολουθεί διά βίου, εμποδίζοντας κάθε τους ουσιαστική επαφή με την πραγματικότητα. Εγώ θα τα χαρακτήριζα περισσότερο ψυχολογικά παρά ιστορικά έργα» λέει από την άλλη πλευρά της τηλεφωνικής γραμμής – καθώς ο εγκλεισμός δεν μας επιτρέπει τη διά ζώσης συζήτηση – ο συγγραφέας των επτά μυθιστορημάτων και των επτά ποιητικών συλλογών (ορισμένα εκ των οποίων έχουν μεταφραστεί στις κυριότερες ευρωπαϊκές γλώσσες), ο οποίος, εκτός των άλλων, έχει ασχοληθεί συστηματικά και με την κριτική βιβλίων.