Αν δεν υπήρχε το FFP και το πρόβλημα του ΠΑΟΚ με τις αποζημιώσεις, πιθανότατα ο Αμπελ Φερέιρα θα είχε αποχωρήσει από τη Θεσσαλονίκη πληρώνοντας το μάρμαρο της περσινής κακής χρονιάς. Αν η ΑΕΚ είχε κάνει ένσταση για τα δελτία υγείας του ΠΑΟΚ και του έπαιρνε τη δεύτερη θέση, ίσως τον Πορτογάλο να μην τον… γλίτωνε ούτε το FFP. Τελικά ο Φερέιρα μάλλον… κατά λάθος έμεινε στον πάγκο του Δικεφάλου. Και το αποτέλεσμα τον δικαιώνει.
Γνωρίζοντας πως το παιχνίδι με την Μπεσίκτας είναι «όλα ή τίποτα», ο Φερέιρα πήρε τα ρίσκα του, όπως για παράδειγμα να αφήσει εκτός αποστολής τον Μάτος, δούλεψε το μυαλό του, αλλά κυρίως δούλεψε με το μυαλό των παικτών. Και εκεί έκλεισε την ψαλίδα με την ανετοιμότητα που υπάρχει για μια ομάδα στα τέλη του Αυγούστου. Ο ΠΑΟΚ μπήκε στο γήπεδο με το μαχαίρι στα δόντια, αποφασισμένος να βγει νικητής. Ή τούτη τη φορά να το παλέψει με όλες του τις δυνάμεις. Να είναι ήσυχος για τον εαυτό του.
Η κίνηση του Τζόλη να τρέξει στον πάγκο και να αγκαλιάσει τον προπονητή του έδειξε πως οι παίκτες έπαιζαν – και – για τον προπονητή τους. Το δικό του ξέσπασμα μπροστά στις κάμερες στο φινάλε πρόδωσε το άγχος και την πίεση που ένιωθε. Αλλά και τη θέλησή του για μια αληθινά μεγάλη επιτυχία που δεν είχε. Ισως για πρώτη φορά στους 14 μήνες που βρίσκεται στον πάγκο το ματς με την Μπεσίκτας έδειξε τον «ΠΑΟΚ του Αμπελ».
