Υπερβατικός, που ήθελε να δείχνει παρακμιακός

Τον είδα πρώτη φορά να τραγουδάει ζωντανά στην Πλατεία των Εξαρχείων όταν ήμουν έφηβος. Είχε μαζί του άλλα δύο κορίτσια – δεν θυμάμαι τα ονόματά τους – και έλεγαν το «Παπάκι». Πέρασαν αρκετά χρόνια για να μπορέσω ν’ αποκωδικοποιήσω αυτό που άκουγα εκείνη τη στιγμή. Πώς είναι όταν έχουμε ένα άλμπουμ, το ανοίγουμε και βλέπουμε παλιές παιδικές μας φωτογραφίες; Αυτό το σκονισμένο άλμπουμ των αναμνήσεων από εκείνη την εποχή το ανοίγω ακόμα. Πηγαίνοντας βόλτα στα Εξάρχεια, θυμάμαι γωνιές συγκεκριμένες, τα σπασμένα πεζοδρόμια όπου καθόμασταν όρθιοι να συζητάμε, τα καφενεία όπου συναντιόμασταν, τις βόλτες που κάναμε. Αυτή η Καλλιδρομίου είναι ένα ζωντανό κινηματογραφικό στούντιο! Κάποιοι τον Νικόλα τον θεωρούσαν υπερβατικό και κάποιοι άλλοι παρακμιακό. Σε καμία περίπτωση όμως δεν ανήκε στη δεύτερη κατηγορία. Ο Νικόλας ήταν ένας εξαίρετος φοιτητής Νομικής, ο οποίος κατά τη διάρκεια της δικτατορίας βασανίστηκε. Σε κοινωνικό, πολιτικό και ψυχολογικό επίπεδο υπήρξαν κλυδωνισμοί. Είχε μια οικογένεια που τον αγαπούσε πάρα πολύ και έμενε στην Κοζάνη. Αυτή την παρακμιακή εικόνα – όπως τη χαρακτηρίζουν κάποιοι – την έφτιαχνε ο ίδιος. Ηθελε να δείχνει ότι είναι παρακμιακός. Ηταν όμως ένας άνθρωπος ο οποίος, όπως γινόταν αμέσως αντιληπτό, σκεφτόταν και ερέθιζε και τη δική σου διάνοια. Ανθρωποι σαν τον Νικόλα, ακόμη και σε ηλικία 80 ετών που θα ήταν σήμερα – 81 συγκεκριμένα, είχε γεννηθεί στις 20 Αυγούστου του 1949 -, θα έκαναν κάτι. Τα τραγούδια του θα έβρισκαν χώρο. Αλλωστε πάντα υπάρχει χώρος για τα φτερά μας.