Είναι κοινός τόπος πως η Αγκυρα κλιμακώνει μια επιθετική πολιτική έναντι της χώρας μας όπου στον πυρήνα της έχει μια ολόκληρη αναθεωρητική λογική και αμφισβήτηση ή και προσπάθεια ρευστοποίησης των συνόρων. Το είδαμε στον Εβρο όπου επιτυχημένα χαράχθηκε από μεριάς μας η στρατηγική απόκρουσης. Το βλέπουμε σε δόσεις στο Αιγαίο αλλά και με αφορμή τις ΑΟΖ.

Ανεξάρτητα όμως από το πώς «διαβάζει» κάποιος την τουρκική προκλητικότητα, εδώ υπάρχουν ορισμένες γραμμές αλλά και αμετακίνητες θέσεις που θα πρέπει να διαπερνούν το πολιτικό σύστημα αλλά και το συλλογικό φρόνημα. Το ακούμε συχνά στον δημόσιο λόγο αλλά τώρα έχει τη δική του αξία. Σύνεση και ψυχραιμία και όχι μικροπολιτική πάνω στην εξωτερική πολιτική είναι προϋποθέσεις μιας ενιαίας εικόνας. Δεν χωρούν τώρα ρητορικές ακραίες, εξάρσεις, χωρίς αυτό βεβαίως να σημαίνει πως δεν ιεραρχούμε τη χάραξη μιας αποφασιστικής στρατηγικής και μιας αποτρεπτικής διάστασης του όποιου κινδύνου, της όποιας απειλής, της όποιας αμφισβήτησης των κυριαρχικών δικαιωμάτων μας. Ανεξάρτητα από τους σχεδιασμούς της Τουρκίας, το μήνυμα πρέπει να φτάσει στους γείτονες. Είμαστε μια ευρωπαϊκή χώρα, με κουλτούρα σεβασμού και τήρησης του Διεθνούς Δικαίου αλλά ταυτόχρονα και συλλογικά ανυποχώρητοι σε επιθετικότητες, αναθεωρήσεις, απειλές που αφορούν τα σύνορα της πατρίδας.

Η Ελλάδα, σε μια εύθραυστη επίσης γεωπολιτική στιγμή, παραμένει πόλος σταθερότητας, ειρήνης και δημοκρατικών κεκτημένων. Και αυτό είναι επίσης ένα δεδομένο που θα πρέπει να λάβουν υπόψη όλες οι πλευρές.