Αντε λοιπόν και υποχώρησε ο κορωνοϊός, άντε και άνοιξαν τα γήπεδα, άντε και εξέτισαν οι παλιννοστούντες παίκτες την αναγκαία καραντίνα, άντε και ξαναρχίζουν τα πρωταθλήματα, τα Κύπελλα Ευρώπης και πάει λέγοντας… Αντε και γίνονται όλα αυτά και είναι κιόλας καλώς καμωμένα, υπάρχει ένα βασικό ερώτημα; Θέλουν οι παίκτες να ξαναγυρίσουν στα γήπεδα εν μέσω αυτών των συνθηκών; Κρίνοντας από τις απόψεις που είτε εκφράζονται ρητώς και κατηγορηματικώς, είτε ακροθιγώς, είτε δι’ επισήμων χειλέων, είτε στα μουλωχτά, η πλειοψηφία τουλάχιστον στο μπάσκετ διάκειται αρνητικώς απέναντι σε αυτό το ενδεχόμενο. Βεβαίως δεν είναι οι παίκτες οι οποίοι θα αποφασίσουν τι μέλλει γενέσθαι και πώς θα γραφτεί ο επίλογος των κάθε λογής διοργανώσεων, αλλά οι διοικητικές Αρχές και οι εργοδότες τους, εφόσον ανάψουν το πράσινο φως οι οργανισμοί υγείας και οι κυβερνήσεις κρίνοντας ότι πληρούνται όλες οι απαραίτητες προϋποθέσεις της επανεκκίνησης… Στο μπάσκετ υπάρχει μια περιρρέουσα απροθυμία που δεν θεωρείται κιόλας αδικαιολόγητη, διότι ύστερα από τουλάχιστον δυο μήνες απραξίας και με πλημμελή προετοιμασία θα ελλοχεύει ο κίνδυνος σοβαρών τραυματισμών, χώρια τα υπόλοιπα ζητήματα…
Οι παίκτες δεν θα έχουν αντοχές και αναπνοές, θα πέφτουν, λέει, κάτω σαν τα… κοτόπουλα, θα είναι πιασμένοι όπως τον Σεπτέμβριο και θα προσφέρουν ένα οικτρό θέαμα στο τηλεοπτικό κοινό, καθόσον δεν προβλέπεται η παρουσία θεατών στις εξέδρες…
«Θα είναι λάθος να επιστρέψουμε τώρα στη δράση. Οι παίκτες χρειάζονται πολύ καιρό για να ξαναβρούν τη φόρμα τους και είμαι σίγουρος ότι θα δούμε αγώνες με κακή ποιότητα που θα λήγουν με σκορ 45-40» δήλωσε τις προάλλες ο (προπονητής της Χίμκι) Ρίμας Κουρτινάιτις και η άποψή του, όσο υπερβολική κι αν ηχεί, εντούτοις δεν απέχει από την πραγματικότητα… Οι αθλητές, σε όλα τα σπορ, δεν είναι ρομπότ για να ενεργοποιούνται στο πι και φι, ούτε εμπίπτουν στη λογική του «πατάω ένα κουμπί και βγαίνει η χοντρή»! Εκτός κι αν στον βωμό του χρήματος και των διαφυγόντων κερδών και της δήθεν ευταξίας των πραγμάτων θα πρέπει να θυσιαστούν όλα τα υπόλοιπα…
