Οταν ήμουν τριάντα δύο, διορίστηκα φιλόλογος στο χωριό Καλέντζι της Ηπείρου. Αποδέχτηκα τον διορισμό μου σ’ αυτό το μέρος, μόνο και μόνο – όσο κι αν φαίνεται περίεργο – επειδή ο Νικηφόρος Βρεττάκος είχε γράψει «Τα δεκατέσσερα παιδιά» και «Ολα είναι μοναξιά στο Καλέντζι». Και τα δύο ποιήματα ήταν αφιερωμένα στην αγαπημένη του – υπηρετούσε στο ίδιο σχολείο, μακριά του -, το οποίο, ειρήσθω εν παρόδω, έχει τώρα πλέον κλείσει λόγω έλλειψης μαθητών. Κολακεύτηκα και το θεώρησα ως κάποιας μορφής εύνοια της μοίρας.
![](/wp-content/themes/whsk_taneagr/common/imgs/nealaptop.png)
![](/wp-content/themes/whsk_taneagr/common/imgs/neaportrait.png)
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ