Δεν ήταν εύκολα τα πράγματα για το ΠΑΣΟΚ το 2008. Το κόμμα είχε χάσει τις εκλογές λίγους μήνες πριν και είχε γίνει το φόντο μιας τεράστιας εσωτερικής διαμάχης ανάμεσα στον πρόεδρο Γιώργο Παπανδρέου και τον Ευάγγελο Βενιζέλο. Η εσωκομματική κάλπη που στήθηκε τον Νοέμβριο του 2007 «έβγαλε» νικητή τον πρώτο, όμως οι πολιτικές και οι προσωπικές κόντρες συνεχίζονταν, βυθίζοντας την πράσινη βάση στην εσωστρέφεια.

Ο Παπανδρέου, εκείνον τον Μάρτιο στο γήπεδο Τάε Κβον Ντο, επιστράτευσε ένα γνώριμο πρόσωπο με βαριά κομματική ιστορία – ο Κώστας Λαλιώτης ανέλαβε πρόεδρος του συνεδρίου. Και για πρώτη φορά ο Αλέξης Τσίπρας, φρεσκοεκλεγμένος στην ηγεσία του ΣΥΝ, παρευρέθηκε για να απευθύνει χαιρετισμό. Κι αυτό, ενώ μια καινούργια συζήτηση ξεκινούσε στο κόμμα για την πιθανότητα συνεργασίας της Κεντροαριστεράς με την Αριστερά. «Η συνεργασία με τον ΣΥΝ πουλάει επικοινωνιακά. Αυτό είναι, όμως, το μείζον θέμα;» ανέφερε η Αννα Διαμαντοπούλου. «Δεν ανεχόμαστε από κανέναν να μοιράζει πιστοποιητικά αριστεροφροσύνης» είπε η Βάσω Παπανδρέου. «Η πολιτική συμμαχιών δεν είναι πολιτική δημόσιων σχέσεων» ήταν το σχόλιο της Μαρίας Δαμανάκη. Η συζήτηση θα έκλεινε, βέβαια, σύντομα – όχι μόνο γιατί ο Τσίπρας είχε απορρίψει την πιθανότητα, αλλά γιατί, έναν χρόνο αργότερα, το ΠΑΣΟΚ θα σχημάτιζε την τελευταία αυτοδύναμη πράσινη κυβέρνηση.

Στην ψηφοφορία για το Εθνικό Συμβούλιο, το μπλοκ της ηγεσίας «έσπασε» στα δύο, ενώ το «ρεύμα» Βενιζέλου εξασφάλισε μεγάλη εκπροσώπηση. Σε άλλη μια σκηνή από το μέλλον, πρώτη σε σταυρούς είχε έρθει η Φώφη Γεννηματά, δεύτερος ο Νίκος Ανδρουλάκης και τρίτος ο εργατολόγος Αλέξης Μητρόπουλος. Στενοί συνεργάτες του προέδρου απέτυχαν να εκλεγούν, ενώ ο Παπανδρέου απέκλεισε τη συμμετοχή πρώην υπουργών και υφυπουργών (δηλαδή και του Βενιζέλου και του Σκανδαλίδη, των δύο αντιπάλων του στην κάλπη) από το μικρότερο κομματικό όργανο, το Πολιτικό Συμβούλιο. Αυτό βέβαια δεν εμπόδισε τους τρεις τους να ανέβουν στην εξέδρα πιασμένοι χέρι-χέρι στο τέλος του συνεδρίου, συμβολίζοντας μια ενότητα που σήμερα ξέρουμε πως δεν θα κρατούσε για πολύ.