«Συντροφιά» με τον Σάμιουελ Μπέκετ

Ο Σάμιουελ Μπέκετ βρίσκεται στη δύση της ζωής του. Στα 73 του χρόνια (12 πριν πεθάνει) προσπαθεί να δημιουργήσει στο Παρίσι τις συνθήκες μιας απομόνωσης. Θα αποτύχει, αλλά όπως πάντα θα αποτύχει καλύτερα. Το 1977 ξεκινάει τις πρώτες σελίδες τού πλέον αυτοβιογραφικού κειμένου του από την εποχή του «Dream of fair to Middling women» (1931-32). Θα το ονομάσει «Συντροφιά» (Λέσχη, Αθήνα, 1983, μετάφραση Νάσου Δετζώρτζη) και στον πυρήνα του θα τοποθετήσει μια φιγούρα ξαπλωμένη ανάσκελα στο σκοτάδι, στην οποία φτάνει «μια φωνή… στο μαύρο σκοτάδι. Να φαντασιωθεί». Από πού καταφθάνει η φωνή; Τίνος είναι, πριν απ’ όλα, η φωνή; Και ποιος την ακούει: ο ίδιος ο Μπέκετ ή η λογοτεχνική του κατασκευή;