Μάχη για μια θέση στο «τρένο»

Σεπτέμβριος, σταθμός Αττικής, 7:30 το πρωί. Η ραστώνη των διακοπών – για όσους κατάφεραν να χαρίσουν στον Αύγουστό τους μερικές ημέρες μακριά από την αστική Γέεννα – έχει ήδη δώσει σκυτάλη στην αίσθηση ρουτίνας, στα νεύρα, στο άγχος και στη συνήθη βιασύνη για το «τρένο» (μετρό ή ηλεκτρικός, δεν έχει σημασία). Στην Αττική ξεφορτώνουν λεωφορεία που εξυπηρετούν τις εργατουπόλεις των δυτικών προαστίων: Ιλιον, Πετρούπολη, Καματερό, Αγίους Αναργύρους, Ανω Λιόσια, Φυλή, Ζεφύρι, Μενίδι (Αχαρναί το γράφουν στα ταμπλό του ΟΑΣΑ, σε μια άνευ κόπου προσπάθεια να ξορκίσουν το «κακό»). Οι μετέπειτα συνεπιβάτες μου στους συρμούς αποβιβάζονται κάθιδροι και «φορτωμένοι». Εξάλλου, το στριμωξίδι, η αποπνικτική ζέστη, η δυσοσμία που κάποιες μέρες είναι λες και έχει ποτίσει τις καμπίνες και κυρίως ο οδηγός του ΙΧ που μάλλον έχει βαλθεί να καθυστερήσει για κάμποσο ακόμα καμιά 30αριά νοματαίους παρκάροντας με αλάρμ μπροστά στη στάση «για ένα λεπτάκι μωρέ», αρκούν για να σου χαλάσουν την αρχή της ημέρας.