«Το 1920, ο γερμανός χημικός Herman Staudinger πρότεινε πως τα πολυμερή – μια ευρεία γκάμα υλικών που περιλάμβαναν το φυσικό ελαστικό και την κυτταρίνη – αποτελούνται από μόρια μακριών αλυσίδων (μακρομόρια) που συγκροτούνται μέσω ομοιοπολικών δεσμών, ισοδύναμων με αυτούς που υπάρχουν σε άλλες χημικές ενώσεις» λέει ο Σπύρος Αναστασιάδης, καθηγητής Επιστήμης και Τεχνολογίας Πολυμερών στο Πανεπιστήμιο Κρήτης και διευθυντής του Ινστιτούτου Ηλεκτρονικής Δομής και Laser του Ιδρύματος Τεχνολογίας και Ερευνας (ΙΤΕ). Αν δεν καταλάβατε πολλά από το παραπάνω, ο Σπύρος Αναστασιάδης αναλαμβάνει να εξηγήσει: «Η «μακρομοριακή υπόθεση» του Staudinger επιβεβαιώθηκε όταν ο Wallace Carothers της εταιρείας DuPont, εφευρέτης του νάιλον, απέδειξε πως είναι δυνατή η σύνθεση πολυμερών χρησιμοποιώντας κλασικές αντιδράσεις οργανικής χημείας. Ο Staudinger βραβεύτηκε με το βραβείο Νομπέλ το 1953». Και γεννήθηκε η επιστήμη των πολυμερών…

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή