Έντυπη Έκδοση
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου του tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Αν είστε συνδρομητής μπορείτε να συνδεθείτε από εδώ:
Σύνδεση μέλους
Αν θέλετε να γίνετε συνδρομητής μπορείτε να αποκτήσετε τη συνδρομή σας εδώ:
Εγγραφή μέλους
Οταν το 2002 ο γάλλος καθηγητής Cribier επέτυχε να αντικαταστήσει τη βαλβίδα της αορτής με τεχνητή βαλβίδα, χωρίς εγχείρηση ανοικτής καρδιάς, το γεγονός αυτό θεωρήθηκε μεγάλο επίτευγμα. Κανένας όμως δεν φανταζόταν την εξέλιξη αυτής της ιστορίας που σήμερα φτάνει στο σημείο να αντικαταστήσει πλήρως την κλασική μέθοδο αντικατάστασης της βαλβίδας της αορτής με εγχείρηση στους αρρώστους που πάσχουν από σοβαρή στένωση της αορτικής βαλβίδας.
Στην αρχή, δειλά δειλά, άρχισε να εφαρμόζεται η αντικατάσταση της στενωμένης βαλβίδας της αορτής με τεχνητή βαλβίδα σε ασθενείς που αντιμετώπιζαν μεγάλο κίνδυνο από την εγχείρηση λόγω της γενικότερης κακής κατάστασης της υγείας τους. Ηταν η αναγκαία λύση και αυτό αναγραφόταν σε όλες τις κατευθυντήριες οδηγίες διεθνώς. Ομως δυο τελευταίες πολυκεντρικές μελέτες φαίνεται ότι επιτρέπουν να τοποθετούνται αυτές οι τεχνητές βαλβίδες και σε ασθενείς ενδιαμέσου ή και χαμηλού κινδύνου στην περίπτωση εγχείρησης ανοικτής καρδιάς.
Συγκεκριμένα στο εγνωσμένου κύρους ιατρικό περιοδικό «New England Journal of Medicine» δημοσιεύθηκε η πρώτη μελέτη Partner. Στη μελέτη αυτή συμπεριλήφθηκαν 1.000 ασθενείς με στένωση της αορτής που χαρακτηρίστηκαν ενδιαμέσου κινδύνου για να χειρουργηθούν με την κλασική μέθοδο. Οι ασθενείς αυτοί τυχαιοποιημένα υπέστησαν την κλασική εγχείρηση αντικατάστασης της βαλβίδας ή αντικατέστησαν την αορτική βαλβίδα με τεχνητή βαλβίδα χωρίς εγχείρηση. Τα αποτελέσματα αυτής της μελέτης υπήρξαν εντυπωσιακά. Οι ασθενείς που δεν χειρουργήθηκαν και αντικατέστησαν την αορτική βαλβίδα με τεχνητή είχαν στον έναν χρόνο καλύτερη έκβαση όσον αφορά την επιβίωσή τους, τα εγκεφαλικά επεισόδια ή την επανεισαγωγή τους σε νοσοκομεία.
Ανάλογα ενθαρρυντικά αποτελέσματα καταγράφηκαν και στη δεύτερη μελέτη για τους ασθενείς χαμηλού κινδύνου προκειμένου να υποβληθούν στην κλασική εγχείρηση σε ένα σύνολο 1.468 ασθενών για μια παρακολούθηση διαρκείας δύο ετών. Ετσι με τη μελέτη αυτή αποδείχθηκε ότι ο κάθε άρρωστος με στένωση της αορτής μπορεί να μη χειρουργηθεί με την κλασική χειρουργική επέμβαση.
Συμπερασματικά, η αντικατάσταση της αορτικής βαλβίδας με τεχνητή μπορεί να πραγματοποιηθεί άφοβα σε κάθε άρρωστο με στένωση της αορτής. Ομως το ερώτημα που ακόμα εκκρεμεί είναι ο χρόνος ζωής της συγκεκριμένης τεχνητής βαλβίδας, δεδομένου ότι ακόμα θεωρείται ότι η μεταλλική βαλβίδα είναι η μακροβιότερη και αυτή τοποθετείται μόνον με την κλασική χειρουργική επέμβαση.
